Façades
verdeler
acteur/actrice (9)
regisseur (2)
director of photography (1)
scenarist (1)
Met de positief onthaalde en internationaal opgepikte televisiereeksen “Clan” en “Beau Séjour” zorgden regisseuses Kaat Beels en Nathalie Basteyns voor een frisse wind in het Belgische fictielandschap. Zwarte humor, thrillerelementen en zelfs een vleug bovennatuurlijke spanning toonden aan dat ze van vele markten thuis zijn. En die markt wordt alsmaar groter: Beels regisseerde samen met Jonas Govaerts (“Welp”) ook “Tabula Rasa”, onlangs nog klepperend op zondagavond op één. “Façades” is de eerste bioscoopfilm die Beels en Basteyns samen regisseren: in 2011 leverde Beels al “Swooni” af.
Het door Jan Pepermans (“Chaussée D’Amour”) geschreven “Façades” is een klassiek opgebouwd familiedrama dat net iets teveel teert op voor de hand liggende plotpunten om een blijvende indruk achter te laten. Centraal staat Alex (Natali Broodts) die haar kost verdient door films Nederlandstalig te ondertitelen. Ze woont samen met Claus (Theo Maassen), die voor zijn werk vaak afwezig is en de niet zo edele hobby van het scheveschaatsrijden beoefent.
Foei foei. Overspel speelt ook een rol in de relatie tussen haar ouders. Zozeer zelfs dat haar moeder van de een op de andere dag haar dementerende vader Jean (Johan Leysen) in de steek laat zonder enige nadere uitleg. Alex besluit om haar vader tijdelijk bij haar te laten inwonen, en die beslissing zorgt ervoor dat oude geheimen aan de oppervlakte komen en maskers worden afgeworpen terwijl haar relatie met Claus zich begint te spiegelen aan die van haar vader en moeder.
De potentiële soapoperatiematerie groeit door de sterke beeldregie van Beels en Basteyns uit tot een volwassen ogend drama waarbij de cinematografische souplesse meer tot de verbeelding spreekt dan de onderlinge verhouding tussen de personages. Het deel dat handelt over de dementie/het kronkelend geheugen van Leysen heeft een grotere impact dan de relationele crisis waar Broodts zich mee geconfronteerd ziet. Een extra spanningselement wordt ingebouwd door de centrale crux in de relatie tussen vader en dochter pas helemaal op het eind prijs te geven.
In de kleine en compacte cast gaat Leysen met de meeste acteerpluimen lopen: wat makkelijk een clichématig personage kon zijn krijgt door zijn sterk doorleefde vertolking een scherpe diepgang die zelfs de hele film een kwalitatieve opwaardering meegeeft. Voorwaar een mooie prestatie.
Gezien op het Filmfestival van Gent.