De meest opgemerkte gast op Film Fest Gent vorig jaar was ongetwijfeld Joseph-Gordon Levitt. Die mocht – voor de ogen van honderden smachtende tienermeisjes – de rode loper aan Kinepolis Gent bestijgen om er zijn regiedebuut “Don Jon” voor te stellen tijdens een tot de nok gevulde avant-première. Na de reguliere passage daarvan in de bioscoop is dat regiedebuut nu ook op dvd en blu-ray beschikbaar.

“Don” Jon Martello (zijn voorvoegsel krijgt hij omdat geen enkele vrouw hem kan weerstaan) is een barman die zijn tijd verdeelt tussen zijn familie, de zondagmis, zijn gespikt en gespand appartement, zijn auto, zijn vrienden, de vrouwen die hij verovert, zijn atletisch lichaam en porno. Al van voor hij de video ontdekte (toen Playboy de rots in de branding was) kijkt Jon elke dag naar porno. Zelfs al heeft hij geen gebrek aan gewillige vrouwen in zijn bed. Ergens weet hij wel dat het – volgens de krijtlijnen van het katholieke geloof – 'zondig' is, maar met tien weesgegroetjes en evenveel onzevaders wordt hem dat allemaal snel en makkelijk vergeven.

Jons ouders hebben niet echt weet van zijn liederlijk leven, en zijn moeder (Glenne Headly) zou graag hebben dat hij het meisje van zijn leven tegenkomt zodat ze hem eindelijk een kleinkind kan schenken. Pa Jon Sr. (Tony Danza) kan het allemaal zoveel niet schelen, zolang zijn zoon maar elke zondag paraat is om samen naar de mis te gaan en naar de voetbalwedstrijd op tv te kijken. Zus Monica (rijzende ster Brie Larson) heeft schijnbaar nergens een mening over.

Graten zag Jon nooit in zijn porno-obsessie, daar hij de twee uitersten (imaginaire seks en lust en échte seks en lust) steevast mooi van elkaar kon scheiden. Tot zijn nieuwste verovering Barbara Sugarman (Scarlett Johansson) hem voor een voldongen feit stelt en hem salut en de kost wenst wanneer ze zijn verslaving ontdekt via de geschiedenislog van zijn laptop. En dat terwijl Jon voor het eerst in zijn leven echt verliefd was. Hij ging er zelfs mee akkoord om op Barbara’s vraag avondles te volgen en stelde haar reeds voor aan zijn ouders, die – op zijn zachtst gezegd – in de zevende hemel waren met zijn verovering. Echt in de war door de breuk is Jon niet: hij herneemt zijn oude gewoontes en gaat op zoek naar nieuwe vrouwen om zijn lakens en matras mee uit te testen. Tot wanneer hij – uit een wel heel onverwachte hoek – de echte waarde van ware liefde ontdekt.

Gordon-Levitt is in zijn regiedebuut duidelijk niet uit op het verkondigen van grote boodschappen en dat siert het resultaat. Na de breuk tussen Jon en Barbara blijft “Don Jon” op komische koers, en zelfs de ietwat onvermijdelijke levenslesrevelatie op het eind (het is zowaar Julianne Moore die Jon het pornoloze daglicht laat zien) voelt niet aan als een stijlbreuk. Gordon-Levitt spitst de montage toe op de levensstijl van het hoofdpersonage: de terugkerende structuur (met Jons biecht en bezoekjes aan de fitnesszaal als ankerpunten) werkt en de vertolkingen zitten als gegoten. Vooral Johansson excelleert als manipulerende seksbarbie en Tony Danza amuseert zich zichtbaar als typische Italiaanse papa die zijn zoon de juiste weg in het leven probeert in te roepen.

De Italiaanse insteek zorgt er trouwens voor dat “Don Jon” bij momenten als twee druppels water op de John Travolta-klassieker “Saturday Night Fever” lijkt. En dat is allerminst een verwijt. Of Gordon-Levitt de verwijzingen er bewust instopte of niet, de gelijkenissen zijn te sterk om te negeren. Het familiale gekibbel, de lichaamscultus, de jacht op vrouwelijk schoon in discotheken en nachtclubs, het alom aanwezig zijnd katholicisme … alsof Tony Manero hemzelf elk moment met zijn dansschoenen vanachter de hoek kan komen. Wat niet gebeurt, tenzij we even niet goed opgelet hebben. Hoe dan ook, “Don Jon” finisht als een geestige romcom, waarin zowel de liefhebbers van ransomwaregevoelig computervertier als die van echte liefde aan hun trekken kunnen komen. Minder sensueel zijn de extra’s, met de trailer als enige relevante toevoeging.