Iemand met een naam als Rob Zombie stamt ofwel af van een familie met een bizarre familienaam of probeert door middel van een pseudoniem enige richting te geven aan zijn genre-voorkeur op vlak van films. In beide gevallen is de kans reëel dat de hersenspinsels van het individu afwijken van wat gebruikelijk is. Sommigen zullen na het zien van de nieuwste film van de man die in 1985 nog de hardcore rock/punk groep White Zombie oprichtte, het woord 'gestoord' of 'ziek(elijk)' verkiezen.

Wie House of 1.000 corpses heeft gezien weet wat hij kan verwachten met Zombie's opvolger The Devil's Rejects. Geen sequel volgens Rob zelf die sequels haat als de pest. Een aantal volledig ontspoorde individuen vormen ook nu weer de beruchte familie Firefly en worden omwille van hun morbiede, ziekelijke, sinistere bezigheden al een tijd lang opgespoord door de plaatselijke Politie. De Sheriff die aan het hoofd staat van de lokale Arm der Wet is een bijzonder gemotiveerde wetsdienaar want destijds moest zijn broer de jacht op de Firefly-familie met de dood bekopen.

Maar het ziet er nu naar uit dat de rekening voor eens en voor altijd vereffend zal kunnen worden. De (bijna) volledige familie Firefly heeft zich verschanst in een alleenstaande woning. Zonder buurtbewoners, enkel wat koetjes, kalfjes en andere beestjes in de buurt. Het huis is volledig omsingeld door een (voor die tijd en plaats, net zoals in corpses speelt de film zich af in de jaren '70) indrukwekkende Politiemacht. Met de op wraak beluste Sheriff op kop die op een profetische manier de vergeldingsactie een goddelijke verantwoording meegeeft met woorden die als door God ingegeven lijken. Revolvers worden gericht, pistolen krijgen een kogel in de kamer getrokken, shotguns worden met het klassieke en stoere 'klik-klik' geluid schietensklaar gemaakt, de strijd met de Firefly's kan beginnen...

Dat de rekening na de (filmisch geslaagde) shootout nog niet voor de volle 100% vereffend is ligt voor de hand anders hadden we een speelfilm met een wel heel korte speelduur en konden de onwetenden niet kennis maken met de zieke geesten van The Devil's Rejects.

The Devil's Rejects, naast enkele trailers extra-loos (ondanks de vermelding op de DVD-cover dat er 'Deleted Scenes' zouden beschikbaar zijn) is voor wie er nog mocht aan twijfelen, natuurlijk een film voor een heel select publiek. Maar wie houdt van het horror-genre en zijn waardering meestal afhankelijk maakt van hoe goor en ziek het eindproduct wel is, die zal deze Devil's Rejects best wel een lekker filmstuk vinden (als wij dan moeten een favoriet stuk kiezen, dan gaan we voor Sheri Moon Zombie, in 1995 al in kat-verpakking te zien in een video van de band White Zombie). De psychopatische uitspattingen en gruwelijke manier waarop de Firefly familie telkens weer ontspoort zal voor de liefhebbers een lust voor het oog zijn.

Als toetje krijg je een aantal toffe, stoere en gestoorde babbeltjes, bijzonder geslaagde oneliners en een maximale dosis zwarte humor om het af te maken. Belangrijk om weten allemaal, want niet iedereen zal bijvoorbeeld de aanpak van 'Captain Spaulding' in de film kunnen aanvaarden wanneer hij aan het kleine kind in de auto wat uitleg geeft rond zijn plannen. Ook de afrekening van het tweetal dat op weg is naar een graafklus en even de held wil uithangen valt hoort thuis in dezelfde cateogire. En zo kunnen we nog een tijd doorgaan want eens de gruwel aanvangt lijkt er geen eind meer te komen aan het favoriete tijdverdrijf van de familie Firefly. Na het zien van de film even wachten dus voor je gaat slapen.