Vijf jaar na zijn verfilming van Agatha Christies Murder On The Orient Express levert Kenneth Branagh een nieuwe verfilming af van Christies in 1937 verschenen Death On The Nile. Eigenlijk deed hij dat al drie jaar erna, maar corona en ook wel een paar gecontesteerde privéfratsen van de hier van jetje gevende Armie Hammer zorgden voor releasevertraging, maar gelukkig niet voor een verbanning uit de bioscopen.

Net als Orient Express is deze Nile een van Christies bekendste detectiveromans, al dan niet omdat de eerdere verfilming uit 1978 het boek op de kaart zette voor een nieuwe generatie. Los daarvan wisten de erfgenamen van Christie de materie ook levend te houden met een radioadaptatie, een computerspel, een aflevering uit de Poirotreeks met David Suchet, een stripversie en uiteraard een hele reeks herdrukken van de oorspronkelijke paginaomdraaier.

Branagh zorgt voor een somptueuze adaptatie die een paar vrijheden neemt met de roman en met de vorige verfilming. Zij het gelukkig zonder de flow van het mysterie aan te passen. De meest frappante verschillen: het destijds door David Niven vertolkte personage van kolonel Race is hier niet van de partij, de achtergrond en huidskleur van de dames Otterbourne zijn gewijzigd en het noch in het boek noch in de vorige verfilming aanwezige personage van Bouc staat hier een lot te wachten dat in de roman voor een ander was voorgehouden. Maar voor de rest: vintage Christie in een verfilming waar evenveel op aan te merken als voor te applaudisseren valt.

Net als bij Orient Express is een van de sterktes tegelijkertijd ook een van de zwaktes: de visuele overdaad is er soms wat teveel aan. Branagh wil van heel wat shots een heel gedetailleerd tableau maken en pleegt zo af en toe een aanslag op de netvliezen van welwillende kijkers die zelfs een shot van een CGI-krokodil die uit het water opduikt om een paar CGI-vogels te verorberen moeten tolereren. Al doet Branagh uiteraard ook wel fijne dingen met het decorum van het cruiseschip waar een groot deel van het verhaal zich afspeelt. Narratief cultiveert Branagh netjes de essentie van Christie: kijken hoe (de meestal rijke) personages elkaar besnuffelen en dan wachten tot wanneer er iemand wordt vermoord vooraleer te ontdekken wie de dader is en waarom hij/zij de wereldbevolking met een of meerdere exemplaren heeft uitgedund.

Opvallend is dat Branagh het vaak meest essentiële deel van een Christieverhaal - de ondervraging van de verdachten en de verdachtmakingen door de speurneus van dienst - hier bijna op een hazendrafje afhandelt: alsof het hedendaags publiek geen tijd meer zou hebben om dialogen sierlijk langs het oorsmeer te laten glijden. En in die laatste sectie een nogal obligate stijlbreukactiescène inlassen waardoor Poirot zelfs even in een messenwerper transformeert was ook niet de beste keuze.

Interessant is dan weer wel de uitbreiding die Branagh toevoegt aan de Poirotmythologie: in een nieuwe proloog zien we hoe Poirot aan zijn kenmerkende snor komt en hoe een verloren liefde zijn speurdersdoen en -laten beheerst. Toch een andere aanpak dan de fijnzinnige laconieke invulling die Ustinov aan het personage gaf. Al bij al heel wat wijzigingen met de eerdere verfilming waarin de nadruk wel lag op het dialogenwerk - ergens wel logisch, daar toneelauteur Anthony Shaffer toen de scriptadaptatie voor zijn rekening nam. Al is die ook mooi om te zien, getuige de Oscar voor beste kostuums die de prent wist binnen te rijven.

Twee elkaar aanvullende adaptaties dus van wat een fijn boek is en blijft: een exotisch mysterie gedreven door erotiek, jaloezie, geld, rijkdom, egoïsme en andere wissewasjes waarvoor Adam en Eva destijds met vaste hand linea recta uit het aards paradijs werden gekieperd.