Welkom in de wondere wereld van nachtraaf Tom. Als de doorsnee u en ik na een dagje overleven de donkere stilte van de slaap opzoeken, floreert hij in donkere Parijse kroegen, of vangt hij geld met zaken die het daglicht niet verdragen : ratten loslaten in de appartementen van mensen die in een kraakpand wonen, of samen met collega-maffiosi uit de niet zo koosjere immobiliénsector knuppelrazzia's houden om de bewoners te verplichten panden te verlaten. Een ontmoeting met Tom Senior maakt duidelijk dat de appel niet ver van de boom is gevallen : zijn vader introduceerde hem in de sector, vraagt zijn zoon geregeld om duistere zaakjes te regelen en zit zelf tot over zijn oren verwikkeld in een gevaarlijke transactie met een Russische gangster. Maar wie is Tom eigenlijk ? Is het nachtbraken wel wat hij eigenlijk wil ? Is hij tevreden met zijn niet altijd menslievende manier van geld verdienen ? Of zou hij eigenlijk liefst de brui geven aan zijn levensstijl en zijn eigen, dieperliggende ik ontdekken ? Een vraag waar misschien een antwoord op komt als hij de impressario van zijn moeder zaliger tegen het lijf loopt. Zijn moeder was een beroemde pianiste die ook probeerde om Tom de schoonheid van pianomuziek mee te geven. Meegezogen in een melancholische stroom naar een voor hem heel ver verleden besluit hij om terug piano te spelen. Een dag en nacht verschil met zijn huidige levensstijl, en het is nog maar de vraag of een combinatie tussen vroeger en nu echt mogelijk is ?

Het is een beetje moeilijk om een genrevakje te vinden waar De Battre Mon Coeur s'est Arrêté in past. Niet spannend genoeg om een thriller te zijn, niet meeslepend genoeg om als echt drama te fungeren, en 'Franse karakterstudie' oogt ook al niet echt uitnodigend. Zelfs niet als het om een remake gaat van een 'Amerikaanse karakterstudie' : Audiard baseerde zijn film immers op het obscure Fingers met Harvey Keitel uit 1978. Toch slaagt regisseur-scenarist Jacques Audiard bijna in zijn opzet om van de film 'iets aparts' te maken. Het feit dat je gedurende het grootste deel van de tijd weinig of geen vat krijgt op de psyche van Tom werkt intrigerend. Zeker omdat Romain Duris (L'Auberge Espagnole) heel goed acteert en er bijna in slaagt om sympathie te doen opwekken voor de etter die zijn karakter in wezen is.

Maar toch kunnen we ons niet van de indruk ontdoen dat de grote levensvragen die de film ons voorschotelt (innerlijke rust versus uiterlijke woede bijvoorbeeld) af en toe bij de haren getrokken zijn en eigenlijk minder boeien dan het scenario propageert. Bovendien cirkelt het verhaal al te vaak in dezelfde rondjes. Tom wil het maken als pianist, laat daardoor belangrijke busnessdeals schieten, Tom maakt zich kwaad op zijn pianolerares maar legt het onmiddellijk terug bij… verhaallijnen die meermaals voorkomen. Ook de plotse romance met de vrouw van zijn collega is een oninteressante uitwijding. De Batte Mon Coeur s'est Arrêté blijft dus steken in de goede bedoelingen. Hoe lovenswaardig we films die geen zwart-wit personages evoceren ook vinden, het grijs van deze film blijft helaas niet stevig genoeg tegen de ribben kleven.