De stelling ‘vroeger was het beter’ krijgt een serieuze knauw met deze reconstructie van een politiek seksschandaal dat in de jaren zeventig ei zo na de Zweedse regering onthoofdde. Dat de guillotine niet viel, komt omdat alles in de knäckebröd-doofpot belandde. Debutant Mikael Marcimain reconstrueert de affaire met veel aplomb in het heel commercieel getitelde “Call Girl”.

In 1976 waren er in Zweden parlementsverkiezingen. In de aanloop naar die verkiezingen ontdekten veiligheidsdiensten dat heel wat politici en andere hoogwaardigheidsbekleders deelnamen aan seksfuiven en regelmatig vrouwen van lichte zeden ontvingen. Hoerenmadam Doris Hopp leverde de vrouwen en de faciliteiten. Op zich zou je kunnen denken 'et alors', feit was dat er eveneens een heleboel buitenlandse ambassadeurs door Hopp werden bediend, waardoor de kans reëel was dat geheime informatie werd gelekt in het heetst van de strijd. En dat in volle Koude Oorlog. Het was dagblad Dagens Nyheter dat de kat de bel aanbond en het verhaal in de openbaarheid bracht. Bovendien werd bekend dat er ook minderjarige meisjes in het netwerk van Hopp zaten. En dat was voor veel Zweden uiteraard een brug te ver.

Marcimain en scenariste Marietta von Hauswolff von Baumgarten (!) noemen niemand met naam en toenaam. Doris Hopp heet in de film Dagmar Glans en alle politici krijgen een fictieve naam. Toch deed de prent nogal wat controversieel stof opwaaien: niettegenstaande het verhullen van naam en toenaam is voor iedereen duidelijk wie de namen zijn die in “Call Girl” worden geviseerd. De zoon van wijlen Olof Palme (die in 1976 eerste minister was in Zweden) deed de makers alvast een proces aan wegens laster en smaad door de suggestie dat Palme destijds op de hoogte was van het schandaal en bovendien klant van Hopp.

‘Call Girl’ is een boeiende symbiose tussen fictie en non-fictie. De omkadering en de historische achtergrond zijn weliswaar gebaseerd op ware gebeurtenissen, het gros van de personages is fictief, al zijn ze vaak overduidelijk gemodelleerd naar ware personen. Marcimain concentreert zich niet alleen op de vadsige politici, maar ook op het verhaal van de veertienjarige Iris (debutante Sofia Karemyr). Het meisje met een moeilijke jeugd wordt door haar moeder in een jeugdinstelling geplaatst. Haar verblijf daar beschermt haar niet echt tegen de boze buitenwereld. De rebelse Iris loopt ’s nachts weg om clandestien te gaan fuiven en komt zo in contact met Dagmar. Die ziet meteen het potentieel van Iris en koopt haar om met geld en geschenken, en al snel ligt Iris met Zweedse politici in bed.

“Call Girl” is een redelijk onfrisse kijk op het Zweden van de jaren zeventig: het was er duidelijk niet allemaal ABBA-koek en ei. Kijk maar naar de scène waarin een paar wetten worden goedgekeurd die heel los omgaan met de seksuele zeden bij minderjarigen. Of naar de scènes waarin duidelijk is dat jongeren op de dool ofwel te naïef ofwel te strikt werden aangepakt. Kritiek en observaties aan de zijlijn die voor nogal wat ironische kanttekeningen zorgen en maar weinig heel laten van het idyllische Zweden. Alleen al voor het scenario is “Call Girl” een dikke aanrader, maar de cinefiele pret houdt daar niet op. Marcimain pakt uit met een paar verrassende regiekeuzes: na een ietwat warrig begin, hijst hij de zeilen voor wat zich nog het makkelijkst laat omschrijven als een Zweedse variant op “All The President’s Men” of “Zodiac”. En dat alles voorzien van een hypnotiserende score die klinkt als een mengeling tussen de soundtracks van John Carpenter en de dansbare discoriffs van Giorgio Moroder.

Ook de vertolkingen zijn meer dan uitstekend: Pernilla August is sensationeel als opperhoer Dagmar Glans (en moet daarvoor geen theatrale poses aannemen zoals Kristin Scott Thomas in Nicolas Winding Refns “Only God Forgives”) en debutante Sofia Karemyr is even indrukwekkend als de veertienjarige Iris die haar lichaam en ziel verkoopt voor een handvol Kronen. Genoeg redenen dus om vier Filmfreak-sterren en een eervolle vermelding voor geslaagde bijdrage aan het nobele metier van de zevende kunst toe te kennen aan deze ongemeen boeiende en cinematografisch interessante kruisbestuiving tussen maatschappelijk drama en politieke thriller.