Niet elk Hollywoodhuwelijk haalt de boekskes. Sommige moeten zich tevreden stellen met een vermelding op een filmblog. Dat van Sissy Spacek en Jack Fisk bijvoorbeeld. Tafel, bed en wasmachine delend sinds 1974 en naderhand ook twee kinderen opvoedend.

Spacek en Fisk leerden elkaar kennen op de set van Terrence Malicks Badlands waar Fisk art director was. Trouwens zijn echte expertise, die setontwerpen: Fisk was in de jaren zeventig ook nog verantwoordelijk voor de sets en decoraankleding van onder meer Phantom of the Paradise, Carrie, Eraserhead en Days of Heaven. En ook in latere jaren bleef hij begin- en eindgeneriekfans verblijden met vermeldingen op zowat elke film van Mallick, David Lynch’ The Straight Story en Mulholland Drive, Paul Thomas Andersons There Will Be Blood en The Master en Alejandro Gonzalez Iñarittu’s The Revenant. Tussendoor probeerde Fisk het een aantal keer als regisseur en deze Raggedy Man is zijn regiedebuut.

Met Spacek in een goed gecaste hoofdrol als gescheiden vrouw die in het Texas van de jaren veertig haar hoofd boven water moet zien te houden met haar twee jonge zonen – waarvan er een wordt vertolkt door een debuterende Henry Thomas die hier nog niet wist dat hij een jaar later een ruimtewezen zou moeten helpen telefoneren. De telefoon speelt trouwens ook een belangrijke rol in Raggedy Man. Spacek komt immers aan de kost als schakelbordoperatrice: vanuit haar eigen huis is ze dag en nacht in de weer om binnenkomende oproepen door te schakelen – een essentiële job in oorlogstijd. Wat ze daarvoor in de plaats krijgt: net genoeg geld om te overleven en weinig respect van haar baas. De komst van Eric Roberts, een matroos met een paar dagen verlof doet haar plots de geur van de liefde opsnuiven en doet haar zonen dromen van een ersatzvader, maar de publieke opinie in het Texaanse boerengat vindt de interactie tussen hen allemaal maar schandalig. De bemoeiallen.

Scenarist William D. Whitliff vond voor dit verhaal inspiratie in zijn eigen jeugd, en had de eerste scenariodraft al klaar midden jaren zeventig. Hij schreef naderhand mee aan een romanversie ervan die al in 1979 verscheen. De uiteindelijke filmversie kwam bij Fisk en Spacek terecht nadat eerdere pogingen met Talia Shire en Sally Field in de hoofdrol spaak liepen.

Raggedy Man is een van die films die eigenlijk op zijn best is als er niets tot weinig gebeurt. De sfeerschepping is top, de karakters leven en je krijgt een mooi zicht op tijd en plaats. De eigenlijke plotmachinaties komen dan weer geforceerd over en laten naar het eind toe iets teveel zuurstof ontsnappen: de link met Spaceks verleden die na een lange aanloop aan het eind op het voorplan treedt is te arbitrair in het geheel gemixt en ketst af op de meer sobere aanpak die van Raggedy Man grotendeels mooie en rustig kabbelende cinema maakt. Kortom: het ‘thrillereinde’ had niet echt gehoeven. Maar voor de rest: aangenaam kijkvoer.