In de reeks ‘misschien wel de beste Agatha Christiefilm die geen Agatha Christiefilm is’ dubbele punt The Last of Sheila. Het bronmateriaal komt immers niet van Christie, maar het had zeker gekund. De serpentinewhodunit waar het toch wel verrassende scenaristencombo Stephen Sondheim en Anthony Perkins mee op de proppen komt laat zich immers zeker bekijken als hommage aan het werk van de queen of mystery.

Sondheim en Perkins organiseerden in het echt regelmatig schattenjachten en mysterieuze soirees voor showbizzvrienden en besloten om een dergelijk idee om te vormen tot een filmscript. Niet dat er tijdens hun Cluedofeestjes echte moorden werden gepleegd natuurlijk. Dat zou nogal wat geweest zijn – woowie. Maar in dit script vallen er dus wel dodelijke slachtoffers. Zoals de Sheila uit de titel, die in de allereerste scène van de baan wordt gemaaid door een wagen waarvan de chauffeur vluchtmisdrijf pleegt. En dat terwijl ze na een ruzie in het holst van de nacht een door haar echtgenoot (James Coburn) georganiseerd feest verliet.

Een jaar later organiseert Coburn op zijn jacht een mysterieweek. Hij nodigt iedereen uit die op die fatale avond in zijn huis aanwezig was en organiseert een rollenspel waarbij gaandeweg duidelijk zal worden welke geheimen elke gast meedraagt. Bovendien blijkt dat een van de aanwezigen de chauffeur is die Sheila van de baan reed en rijst het vermoeden dat Coburn door het spel de waarheid rond de dood van zijn vrouw aan het licht wil brengen.

The Last of Sheila speelt zich volledig af in het filmmilieu: Coburn is een producent, Richard Benjamin is een scenarist die een partnership heeft met zijn echtgenote Joan Hackett, Dyan Cannon is een talentenmanager, Raquel Welch is een actrice die zich laat vertegenwoordigen door haar echtgenoot Ian McShane en James Mason is een regisseur die naar het niveau van reclamespotjes is afgegleden. De genodigden hebben professioneel allemaal hun beste dagen al gekend, en ook dat feit vormt een gegeven in Coburns sardonische week op de wilde baren. Een intrigerend en met zichtbaar duivels genoegen in elkaar gezet gegeven dat dus uitmondt in een clevere whodunit die Rian Johnson naar eigen zeggen jaren later gebruikte als inspiratiebron voor Knives Out, zijn ‘misschien wel de beste Agatha Christiefilm die geen Agatha Christiefilm is’.

Regisseur Herbert Ross nam zelf ooit deel aan Sondheim-Perkins schattenjachten en was dolenthousiast om hun filmidee in goede banen te leiden, zozeer zelfs dat hij ook als producent optrad om de film zoveel mogelijk zonder inmenging van studiohoofden te kunnen draaien. Zonder incidenten was het draaiproces niet: zo zonk het jacht waarop de opnames zouden plaatsvinden, zat het weer niet altijd mee op de draailocaties in Zuid-Frankrijk en werden er nogal wat gevallen van zeeziekte genoteerd. Ook Welch liet zich opmerken: ze dreigde ermee klacht in te dienen tegen Ross wegens slagen en verwondingen en verliet de opnames. Uiteindelijk kwam ze terug om de film te voltooien, zij het met een bodyguard aan haar zijde. De aanklacht is trouwens nooit bewezen en kwatongen beweren zelfs dat Welch een reden zocht om de set te te kunnen verlaten zodat ze de release van haar vorige film Kansas City Bomber kon promoten. Mason was het meest uitgesproken tegen het divagedrag van Welch: hij verklaarde dat ze de meest egoïstische, ongemanierde en onattente actrice was waarmee hij het ongenoegen had ooit te moeten samenwerken. Netjes.

The Last Of Sheila mag dan niet waterdicht zijn of cinematografisch bijzondere ogen gooien, het duivelse script en de interessante cast zorgen er sowieso voor dat detective- en moordmysteriefans hier twee uur lang krokante vapeurkes krijgen. En wie bij de eindgeneriek nog bij de les is zal merken dat latere regisseur Joel Schumacher ook op de set aanwezig was, zij het als kostuumontwerper. Een hoedanigheid waaronder hij ook nog terug te vinden is op de generieken van onder meer Sleeper, Blume In Love, The Prisoner of Second Avenue en Interiors. Schumacher was trouwens ook geen fan van Welch: ze weigerde immers om de kostuums die hij voor had ontworpen te dragen en wou enkel acteren in kleren uit haar eigen collectie die haar toenmalige partner voor haar had uitgekozen.

De uitsmijter van dienst brengt goed nieuws: dat een in 2012 aangekondigde remake er gelukkig nooit is gekomen. Laat tijdsgeestfilms gewoon voor wat ze zijn en doe zelfs iets origineels: zoals Johnson dus deed met Knives Out bijvoorbeeld.