Remakes, ze zijn van alle tijden. En soms is versie twee zelfs beter dan de eerste. Kijk maar naar George Cukors uit 1938 stammende Holiday.

Zowel een remake van Edward H. Griffiths gelijknamige komedie uit 1930 als een tweede verfilming van Philip Barry’s al even gelijknamige theaterblijspel dat in 1928 in première ging. Opvallend: Edward Everett Horton duikt in beide filmversies op, en speelt ook dezelfde rol. Maar de echte focus in de Cukorversie ligt natuurlijk op het spel van Cary Grant en Katharine Hepburn, in hun derde van in totaal vier samenwerkingen.

Het is trouwens aan Cukor te danken dat Hepburn hier van de partij is, daar haar rol oorspronkelijk was voorbehouden aan Irene Dunne, met wie Grant had samengewerkt in The Awful Truth. Cukor gaf echter de voorkeur aan Hepburn, ook al stond die onder contract bij RKO en was ze op dat moment geen ster waarvoor het publiek massaal overstag ging.

Grant is een ondernemende levensgenieter die tijdens een vakantie in Aspen halsoverkop verliefd wordt op de steenrijke Doris Nolan. Een huwelijk lijkt de logica zelve, als de patriarch des huizes dat huwelijk tenminste goedkeurt. Duidelijk wordt dat Grant enkel maar met Nolan kan huwen als hij zijn vrijgevochten karakter inruilt voor de stugge traditie van de zakenfamilie. Niet naar Grants zin, zeker niet omdat hij in de tussentijd in de ban is geraakt van Nolans extravagante zus (Hepburn).

Holiday is meer een socialite comedy dan een screwball comedy en wentelt zich met een genietbare komische timing in pafferige rijkeluissituaties terwijl hij eigenlijk een lans breekt voor joyeuze hinkstapsprongen. Jarendertighollywoodglitter met een grote j. Een J dus.