Eén van de filmische eigenschappen die blijkbaar iedereen accepteert is het gegeven dat een thriller best een ongeloofwaardig uitgangspunt mag hebben. Als het maar spannend is, zijn we meestal wel tevreden met het rilgenot dat we geserveerd krijgen.

Regisseur Curtis Hanson wiens laatste twee films (het Hitchcockplagiaat The Bedroom Window en de gladde yuppie-analyse Bad Influence) reeds een onverholen thrillerliefde lieten doorschemeren, zag zijn eerste major-opdracht The Hand That Rocks The Cradle meteen verrassend goed scoren aan de Amerikaanse kassa's.  En nu kan je ook hier terecht om je te laten meeslepen met het onrecht dat het onberispelijke, perfect samenhangende gezinnetje Bartel wordt aangedaan.  Onberispelijk, jazeker, want papa Michael komt immers steeds goedgemutst thuis van zijn werk (hij is dan ook genetisch ingenieur), claxonneert altijd wanneer hij zijn garage binnenrijdt, zodat zijn vrouw Claire (Annabella Sciorra, bekend uit o.a. Jungle Fever en Internal Affairs) haar liefste 'Hi Honey'-glimlach kan tevoorschijn toveren.

Eventjes denk je nog dat dochtertje Emma bij dergelijke taferelen haar wellevendheidsdiploma's gaat tevoorschijn halen, maar die blijven gelukkig achterwege. Moet het trouwens nog gezegd dat Claire in de blijde verwachting is van haar tweede kindje, waarvan ik nu al verklap dat het een jongetje gaat zijn dat Joe zal noemen.

Zeg nu zelf, zo'n gezinnetje vraagt er gewoon om om ontwricht te worden, vooral als het aantreedt in een thriller. De katalysator van de verschrikking is een gynaecoloog die de grens tussen beroepsernst en vleselijke zwakheid niet altijd kan bewaren, en wanneer hij bij Claire ook de teugels verliest, dient ze (aangepord door wat eer en geweten-peptalk van haar Michael) klacht in. De zaak komt op tv, de dokter kan de schande niet aan, en pleegt zelfmoord.
Nu wil het toeval dat die dokter ook een zwangere vrouw heeft, en die verliest door de schok niet alleen haar ongeboren kindje, maar ook haar vruchtbare lichaamsdelen. Ze zint op wraak, laat haar psychopatische kant de bovenhand nemen, en infiltreert zes maanden later (wanneer Joe reeds ligt te soezen in zijn onberispelijk wiejge) als kindermeisje bij de Bartels. Daar manipuleert ze iedereen moeiteloos en bouwt ze een valstrik op, met als bedoeling er vandoor te gaan met Emma en Joe, als surrogaat voor haar verplicht kinderloos zijn door Claires toedoen.

Dit plan lukt niet (het zou anders wel een originele ontknoping geweest zijn), want net voor de climax ontdekt Claire de snode plannen en houdt ze haar gezin gaaf (genetische Michael ligt tegen die tijd al lang uitgeteld op de keldervloer). De stereotiepe karakterisatie niet meegerekend, slaagt regisseur Hanson erin om, met de steun van een demonische Rebecca De Mornay in de rol van wraakzuchtige 'nanny', een onderhoudende thriller in elkaar te boksen, waarbij vooral de finale met heel wat vernuftig camerawerk aan de man wordt gebracht.