Somptueuze sixtieskleuren en -decors: je kan er niet echt naast kijken in “Duelles”, de derde worp van de Waalse cineast Olivier Masset-Depasse. Gezien de thrillernatuur van het script kom je zo al snel in het hommagevaarwater van Alfred Hitchcock terecht, en ook Douglas Sirk fietst even voorbij. Al kan je ook bescheidener referenties uit de hoed toveren: scriptmatig lijkt Masset-Depasse eerder leentjebuur te spelen bij Hollywoodtitels als “The Hand That Rocks The Cradle”, waarin Rebecca De Mornay als kwade babysitter het gezin binnendringt dat zij verantwoordelijk acht voor de dood van haar kind. Woops: (bijna) spoiler.

“Duelles” is een bewerking van de in 2012 verschenen roman “Derrière La Haine” van de in Brussel wonende thrillerschrijfster Barbara Adel. In dat boek portretteert Adel twee gezinnen die naast elkaar wonen in een ruime halfopen bebouwing. De twee families komen goed met elkaar overeen, en vooral tussen de twee vrouwen/moeders is het koek en ei. Net zoals tussen hun twee zoontjes. Die goede verstandhouding komt op losse schroeven te staan wanneer een van de kinderen omkomt bij een tragisch ongeval. De gegriefde moeder Céline (Anne Coessens, in haar derde samenwerking met Masset-Depasse) legt de schuld voor dat ongeval (gedeeltelijk) bij buurvrouw Alice (Veerle Baetens) die prompt begint te vermoeden dat Céline het vervolgens op haar gezin heeft gemunt. Paranoia of niet, dat is de hamvraag die zich trefzeker ontrafelt in een plot die (gelukkig) trouw blijft aan de wetmatigheden van het genre en de kijker (even gelukkig) niet met een kluitje in het riet stuurt.

Echt spannend is “Duelles” zelden, intrigerend des te meer. De sixtiessetting helpt om de plot een sfeervolle duw in de rug te geven, en het stelt Masset-Depasse ook in staat om slim te spelen met de conventies van het tijdperk: het was aan de vrouwen om voor het huishouden en de kinderen te zorgen terwijl de mannen aan het werk waren. Beide mannen staan dan ook grotendeels onwetend aan de zijlijn, terwijl het de vrouwen zijn die opkomen voor de kinderen en de confrontatie met elkaar aangaan.

“Duelles” een vrouwenthriller noemen is er dan ook kloef op. Zowel Coessens als Baetens maken zich hun personage mooi eigen, en zorgen er zo voor dat het lekker gissen blijft naar de ware toedracht van de intrige. Zoals dat wel meer gaat met thrillers zal de ontknoping niet iedereen tevreden stellen, maar het spreekt alvast in Masset-Depasses voordeel dat hij er geen graten inziet om het bittere boven het zoete te verkiezen.

Dat de cineast op weg naar die bittere ontknoping niet alle plotgaten en valkuilen van de pompeuze thrillerfilmerij kan ontlopen is niet eens zo erg. Zeker niet omdat die overdreven uitvergrotingen op de een of andere manier een groot deel van de charme van het genre bepalen. Zeker in een prent die standvastig genoeg gefilmd en strak genoeg geacteerd is om de schoonheidsfoutjes met de mantel der (moeder)liefde te bedekken.

Gezien op Film Fest Gent.