Dollars even hoog op de waardemeter plaatsen als tal van onbetwistbare meesterwerken uit de jaren zeventig is een brug te ver, maar dat deze verborgen parel het verdient om gezien te worden staat buiten kijf. Zeker omdat bijna niemand hem zag tijdens de oorspronkelijke release.

Richard Brooks schreef zelf deze ingenieuze bankovervalfilm die vooral opvalt door de vele dialoogloze scènes: blijkbaar heeft Brooks goed en veel naar Rififi en Le Clan Des Siciliens gekeken – om maar twee stille genreklassiekers te noemen. Brooks voelde van meet af aan dat zijn script vooral zou gedijen in een Europese setting. Uiteindelijk viel de keuze op Hamburg als locatie. Ook Brussel werd vooraf gescout. De Duitse stad fungeert welhaast als afzonderlijk personage met misdadige bijeenkomsten in de uithoeken van de Reeperbahn die worden afgewisseld met plotmachinaties in het stadscentrum. Het interieur van de bank die centraal staat in de intrige, werd dan weer volledig gebouwd in een zaal van het kunstmuseum Kunsthalle.

De plot is eenvoudig ingenieus: Warren Beatty kruipt in de huid van een Amerikaanse veiligheidsexpert die verantwoordelijk is voor de bescherming van de fondsen in een vooraanstaande Duitse bank. Tegelijkertijd plant hij zelf een gewaagde overval, net omdat hij weet hoe het veiligheidssysteem te omzeilen. Hij beraamt een plan om enkel de kluizen leeg te roven waarvan hij weet dat er misdadigersgeld ligt, net omdat die misdadigers niet naar de politie kunnen om de roof te melden. Ook Goldie Hawn is in het plan betrokken als naar rijkdom smachtend hoertje Dawn Divine, die in haar stoutste dromen precies een ersatz Marilyn Monroe wil zijn.

Hawn was achteraf niet zo te spreken over de film, onder meer omdat ze de karakterisatie van haar personage uiteindelijk te knullig vond. Ze heeft naar eigen zeggen de afgewerkte film nooit volledig uitgekeken. Jammer, want het is zonder twijfel een van de beste films waarin ze ooit te zien was.

Toonmatig is Dollars niet altijd even rechtlijnig: de soms schreeuwerige humor gaat niet altijd hand in hand met de subtiele details van de overval, maar op de een of andere manier gaat de entertainmentswaarde er nog de hoogte door in. Net zoals door de vibrerende soundtrack van Quincy Jones. Een onderschatte film dus deze Dollars die in Engeland en andere Europese landen werd uitgebracht als The Heist.