Daar regisseur Dick Richards in een paar scènes voor de viscerale gore gaat hoeft het niet te verwonderen dat Death Valley opduikt in overzichtslijstjes van slasherfilms. Al is deze film in de eerste plaats toch meer een rurale roadthriller en voorloper van The Hitcher. Met een familie die langs en op Amerikaanse landelijke snelwegen wordt belaagd door een bloeddorstige psychopaat.

De familie van dienst bestaat uit de vroegrijpe koter Billy (Peter Billingsley) die met zijn moeder Catherine Hicks – in een rol die initieel door Cybill Shepherd zou worden vertolkt – en al dan niet toekomstige stiefvader Paul Le Mat de cowboydecors in Arizona bezoekt. Waar ze het pad kruisen van seriemoordenaar Stephen McHattie.

Dat Richards meer een allround-regisseur dan een horrorcineast pur sang is, is meermaals duidelijk: zowel aan de Kramer vs. Kramer-aftrap als tijdens de slow motion stills die hij in de climax integreert. Wat enigszins voor een verfrissende titel zorgt in het slasherveld, zeker omdat Richards een aantal sfeervolle setpieces laat materialiseren waar de spanning op de gruwel primeert. Het is dan ook tijdens de momenten waarop hij voluit de Friday the 13th-achtige kaart trekt dat zijn film minder interessant wordt. Ook de ietwat genreclichématige climax roomt de potentiële drie sterren naar beneden af. Al is Death Valley verdictmatig een meer dan respectabele thriller die net niet scherp genoeg rond de hoeken is om een blijver te zijn. En net te weinig wind maakt om op grote cultschaal te worden opgepikt: de Amerikaanse dvd-première bijvoorbeeld kwam er pas in 2012.

Scenarist Richard Rothstein bleef in tegenstelling tot Richards wel verder boeren in het thrillergenre: zo stond hij mee aan de wieg van de anthologietelevisiereeks The Hitchhiker die tussen 1991 en 1993 te zien was. Al zou Rothstein pas daarna zijn grootste succes boeken met zijn script voor het Jean-Claude Van Damme/Dolph Lundgren-vehikel Universal Soldier.