Bram Stoker schreef niet alleen de vampierenklassieker Dracula, hij is ook verantwoordelijk voor de Egyptologische mummiethriller The Jewel of The Seven Stars. Dat boek uit 1903 werd in totaal vier keer verfilmd, waarvan twee keer voor de bioscoop. In 1971 als Hammerproductie onder de titel Blood from the Mummy’s Tomb en negen jaar later als The Awakening. Een remake die het moet afleggen tegen de Hammerversie, want ook al waren er daar dingen op aan te merken, de sfeerschepping en het vakmanschap van de befaamde Britse horrormaestro’s hebben meer dan een streep voor op de lamlendige aanpak die Mike Newell in zijn eerste bioscoopfilm laat zien.

Niet dat hij de enige is die schuld treft: The Awakening torst duidelijk de stempel van (post)productionele problemen met zich mee. Distributeur Orion Pictures liet de originele Britse versie zelfs opnieuw monteren door Monte Hellman voor de Amerikaanse release. Al leverde dat niet meteen een substantieel nieuwe film op, enkel een die vijf minuten korter was dan de originele versie.

Charlton Heston kruipt in de stoffige huid van een archeoloog die het graf ontdekt van de Egyptische koningin Kara. Die ligt in een naamloos graf omdat ze destijds haar vader en zowat al zijn volgelingen – een stuk of duizend volgens de overlevering – ombracht of liet ombrengen. Nu was die Kara ervan overtuigd dat ze in een later leven zou reïncarneren en jawel … op het moment dat Heston de tombe ontdekt wordt zijn dochter te vroeg geboren. En achttien jaar later – op dezelfde leeftijd waarop Kara stierf – raakt die dochter (Stephanie Zimbalist) plots in de ban van mysterieuze verschijningen en sterven nogal wat mensen in haar omgeving een brutale dood.

Occult horrorpotentieel genoeg, maar het wordt gebracht zonder kraak, smaak of tempo. Het eerste halfuur is nog het best, eens de film een tijdsprong maakt van achttien jaar springt het script los mee van episodische setpiece naar episodische setpiece. Cruciale plotpunten worden weggeborsteld, de karakterinteracties zijn zelden interessant en de keuze van de makers om alles te overduidelijk naar The Omen te modelleren zorgt ook voor weinig verrassingen en animo. Een scène in de dierentuin is zelfs een letterlijke rip-off van de veel langere zoosequentie uit Richard Donners duivelsfilm, en ook de dood van Susannah York is overduidelijk gemodelleerd naar de onthoofding van David Warner. En de finale – net op het moment dat The Awakening alsnog goede punten zou kunnen of moeten scoren – is helemaal een rommeltje.

Ambachtelijke en vrij zouteloze horror: dit is zelfs niet eens fout genoeg om als guilty pleasure te kunnen scoren. Het feit dat de film zo goed als volledig op locatie in Egypte werd opgenomen verandert daar niets aan. Integendeel, het zorgt net voor een meer glossy omkadering van een film die het als pure pulp waarschijnlijk beter zou hebben gedaan dan als halfslachtige poging om een dure publieksfilm af te leveren.