Harold Russell werd geboren in Canada maar groeide op in Boston.  Tijdens de Tweede Wereldoorlog verloor hij bij een granaat-explosie beide handen.  Hierna was hij te zien in een leger-documentaire “The Diary of a Sergeant” waarin men de focus legde op de revalidatie en rehabilitatie van een geamputeerde.

Zijn verminking betekende hoegenaamd niet het einde voor Russell : hij werd door William Wyler geselecteerd om een belangrijke rol te gaan spelen in “The Best Years of Our Lives”, die van een geamputeerde die er mee worstelt om terug zijn draai te vinden in het gewone leven.  Het spreekt voor zich dat niemand dit beter kon dan Russell zelf én hij bewees dat hij zelfs met haken in plaats van handen een Academy Award/Oscar kon winnen (!).

Hij kreeg op Oscar Night in 1947 zelfs een (tweede) ‘Special (Academy) Award’ voor “de moed en de hoop die hij uitstraalde naar zijn collega-veteranen”.  Het was een uniek gegeven : nooit eerder had iemand twee Oscars gewonnen voor dezelfde rol (n.v.d.r. alhoewel wij een ‘Special Award’ niet meerekenen bij de film in kwestie als een gewonnen Award).

In 1949 werd zijn autobiografie uitgebracht onder de veelzeggende titel ‘Victory in My Hands’.

Russell heeft ook nog een tijd gewerkt als leidinggevende in de privésector.

In 1964 benoemde President Johnson hem tot Voorzitter van de Presidentiële Commissie rond Hiring the Handicapped.

In 1980 keerde Harold Russell nog even terug naar de filmwereld met zijn rol in “Inside Moves”.  In 1992 zorgde hij nog maar eens voor een primeur door zijn Academy Award/Oscar te verkopen om zo met de centen de medische kosten voor zijn vrouw te kunnen betalen.