Cecil B. DeMille. Een naam als een klok die ook nu nog tot de verbeelding spreekt. DeMille zag het altijd heel groots en dat merkte je ook op de set : in veel gevallen voorzien van een megafoon, stevige laarzen, als een Generaal die een echt leger aanvoert.

Het is niet verrassend dat film in de genen zat. Zowel Cecil B. Demille’s vader, een predikant die ook les gaf aan de Universiteit van Columbia, als zijn moeder Beatrice Samuel schreven toneelstukken. Zijn moeder was een Engelse van Joodse afkomst die naast het schrijven van toneelstukken om in hun levensonderhoud te voorzien ook een meisjesschool opende en een succesvol theaterbedrijf opstartte dat meer dan 10 jaar zou geleid worden door Cecil B. Demille. Zijn oudere broer William vulde als regisseur en schrijver het rijtje passend aan. De twee werkten zelfs een tijd samen aan dezelfde stukken waarbij er op regelmatige basis werd samengewerkt met David Belasco.

De Mille volgde een opleiding aan de American Academy of Dramatic Arts. Toen hij in 1900 afstudeerde maakte hij zijn Broadway-debuut zij het met matig succes. Hij regisseerde én acteerde maar schreef ook toneelstukken. Twee jaar na zijn entree op Broadway huwde hij met de toneelactrice Constance Adams.

Al snel bleek dat dit niet zijn (eind)bestemming zou worden en zijn interesse verschoof naar film, niet verwonderlijk als je weet dat Jesse Lasky en Sam Goldfish (later Samuel Goldwyn) ondertussen goede vrienden waren geworden van hem. De drie startten in 1913 de Jesse L. Lasky Feature Play Company op met DeMille als drijvende kracht – officieel was hij Directeur-Generaal van het bedrijf – die de langspeelfilms die werden uitgebracht schreef en regisseerde.

In 1913 trok DeMille naar de Westkust om er samen met Oscar Apfel The Squaw Man te produceren en regisseren. Met een speelduur van maar liefst zes haspels was de film voor die tijd veel langer dan gebruikelijk. De film werd zowel door het publiek als door de critici heel goed onthaald. Het zette het bedrijf van de drie meteen op de kaart én gaf aan dat Cecil B. DeMille een regisseur was waar in de toekomst rekening mee zou moeten gehouden worden.

Met Famous Players-Lasky als tussenstap werd uiteindelijk Paramount opgericht en daar was DeMille jarenlang de drijvende kracht van. In de beginjaren produceerde én regisseerde DeMille niet alleen heel wat films bij Paramount, hij had het talent en de mogelijkheden om toezicht te houden op zo goed als alles wat de Studio naar buiten bracht én bij te sturen waar nodig. Zo hielp hij af en toe bij het schrijven van een scenario en stond hij voor specifieke, moeilijke scènes de regisseur in kwestie bij. Hij was meer dan wie ook verantwoordelijk voor de overstap van films met 2 of 3 haspels naar de eerste langspeelfilms. Cecil B. DeMille wordt aanzien als de man die ervoor zorgde dat Hollywood uitgroeide tot het absolute centrum van de filmwereld.

De Mille beperkte zich niet tot één filmgenre. Hij maakte sociale komedies met Gloria Swanson, grote, epische bijbelse films als The Ten Commandments, King of Kings, The Sign of the Cross, Cleopatra en The Crusades én introduceerde filmgenres waarvan nooit eerder sprake was geweest. Het grootste deel van zijn carrière, van de jaren twintig tot halfweg de jaren ’50 en zonder enige onderbreking van betekenis was DeMille actief bij Paramount.

Van 1936 tot 1945 was hij presentator en regisseur van het wekelijkse radioprogramma Lux Radio Theatre waarbij men zowel toneelstukken als gekende films op een alternatieve manier naar het publiek bracht. Men kon hierbij rekenen op de medewerking van heel wat grootheden uit zowel Hollywood als de Broadway-wereld. Maar DeMille werd gedwongen om een punt te zetten achter dit concept na een conflict met het AFRA, een vereniging van radio-artiesten (tegenwoordig AFTRA waarbij ook de televisiewereld zich heeft aangesloten).

Uitzonderlijk was DeMille ook te zien als acteur in films, zo had hij bijvoorbeeld een rol in Sunset Boulevard (1950).

In 1949 kreeg hij een ereprijs tijdens de Oscaruitreiking, in 1952 won hij de Irving Thalberg Award en werd zijn film The Greatest Show On Earth bekroond als beste film.

Zijn autobiografie werd in 1959 uitgebracht. Na zijn dood.