De resultaten van de exacte telling zijn nog niet binnen, maar naar het schijnt zijn er miljoenen en miljoenen kinderen groot geworden met Maurice Sendaks flinterdunne bedtijdverhaal “Where the Wild Things Are uit 1963. Echt verwonderlijk is het niet dat deze bestseller in een speelfilm wordt gegoten, al is het uiteraard niet zo eenvoudig om van een prentenboekje een volwaardige film te maken.

De eerste poging werd begin jaren tachtig ondernomen door de Disneystudio’s. Die waren toen volop aan het experimenteren om hun handanimatie te integreren met computeranimaties, en de adaptatie van Where the Wild Things Are was een van de testcases. Een initiatiefnemer hiervan was John Lasseter, die later een drijvende kracht bij Pixar (en regisseur van Toy Story) zou worden. Ruim twintig jaar later pikte Universal het doodgewaande project op, in de hoop er een avondvullende tekenfilm van te maken. Alweer liep alles averij op, waarop Universal koos voor een live action-benadering. Spike Jonze was van meet af aan de geprefereerde regisseur, niet in het minst omdat auteur Sendak hem openlijk steunde. Universal was echter niet opgezet met de aanpak van Jonze, en opnieuw zag het er naar uit dat de verfilming zou stranden. Uiteindelijk nam Warner Bros het project over, Jonze inclusief. De opnames gingen van start in Melbourne in 2006. In 2008 was de film nog steeds niet af. Volgens Warner Bros omdat ze Jonze meer tijd wilden geven om de effecten en creaties beter te kunnen afwerken, volgens kwatongen omdat ze bij Warner reshoots eisten daar ze niet te spreken waren over de eerste versie(s) die ze niet konden marketen als pure familie- en kinderfilm.

Where the Wild Things Are is geen hapklare filmbrok, zoveel is zeker. En richt zich zeker niet tot de kleinere koters, maar eerder tot het rijpere grut en volwassenen met een jong hart. Het verhaal heeft veel weg van een primaire versie van Alice in Wonderland.
Max, een fantasierijk kind in de opgroeiende fleur van zijn leven gaat gebukt onder een gebrek aan vrienden en aandacht van zijn alleenstaande moeder (Catherine Keener). Max heeft dringend een uitlaatklep nodig voor zijn ongebreidelde fantasie, en wanneer hij op een avond door zijn moeder wordt gestraft zet hij het in zijn wolvenkostuum op een lopen en vaart hij naar een mysterieus eiland. Daar komt hij oog in oog te staan met maximonsters, een bonte bende vriendelijke monsters in het midden van een identiteitscrisis. Max kan de flamboyante Carol (stem van James Gandolfini) overtuigen dat hij een superheld is, en hij wordt prompt tot koning van de maximonsters gekroond. Het klikt onmiddellijk tussen de monsters en Max, maar de jonge avonturier ondervindt dat het het niet allemaal peis en vree is op het eiland. Carols woedeuitbarstingen zorgen vaak voor conflicten, en ook zijn relatie met de zachtaardige, ietwat rebelse KW (stem van Lauren Ambrose, bij slimme tv-kijkers bekend als Claire Fisher uit Six Feet Under) leidt soms tot tweedracht. Max’ missie, om samen met de andere maximonsters een gezamenlijk fort te bouwen, loopt geenszins van een leien dakje. En dan komt voor Max de ietwat voor de hand liggende levensles: dat er verdorie no place like home is…

Wat aan veel kinderen (en misschien zelfs aan volwassenen) zal voorbijgaan, is dat de monsters op het eiland niet zomaar gekozen zijn. Ze bevatten stuk voor stuk een deel van Max zijn personaliteit (er is een lolbroek, een redenaar, een impulsieveling, …) waardoor hij als het ware met zichzelf geconfronteerd wordt. Zware kost voor wat een toegankelijke familiefilm moet zijn, en Jonze en co-scenarist Dave Eggers hebben af en toe moeite om duidelijk te maken wat ze nu precies willen vertellen. Het lijkt wel alsof ze, voordat ze Max uiteindelijk terug naar huis sturen, elkaar nog even aankeken met een blik van ‘het zal wel gelukt zijn, zeker?’ Dat is het niet volledig (sommige scènes lopen verloren in het grote geheel), maar dat betekent niet dat Where the Wild Things Are een te verwaarlozen bioscoopavontuur is. Het scenario mag dan wringen en knarsen, de wonderlijke creaturen met hoge aaibaarheidsfactor zijn voortreffelijk vormgegeven door Jim Henson’s Creature Shop. Het is een plezier om Max te zien ravotten tussen de bizarre wezens en het is zelfs een aanlokkelijk idee om even te checken of het witte doek geen gaatje vertoont waardoor je even mee in die wereld kan stappen.

Bovendien doet het deugd nog eens een fantasierijke film te zien die niet grossiert in flitsende CGI-effecten, maar die magie brengt aan een leefbaar tempo zonder zich te verslikken in overdadig zevenmijlslaarzengespring. In dat opzicht is Where the Wild Things Are perfecte onthaasting voor kindertjes met een neus voor de zenkanten des levens. Ook opvallend is de evocatieve soundtrack (grotendeels vertolkt door Karen O van 'Yeah Yeah Yeahs') die af en toe iets te opdringerig is, maar die op andere momenten perfect het dromerig karakter van de film versterkt. Slotsom: deze film is zeker geen spek voor ieders bek, maar wij zullen jullie alvast niet tegen houden om deze dromerige mijmerprent met een bezoekje te vereren. Je ziet maar of de maximonsters zich een weg naar je hart weten te banen.