God, wat vliegt de tijd. Bijna tien jaar geleden zagen wij François Ozons “Swimming Pool” in de bioscoop en sindsdien hadden we de prent niet meer teruggezien. Nochtans had dat ergens gemoeten daar onze bespreking destijds eindigde met de zin “om het mysterie op te lossen, gooi je er best ook een tweede visie tegenaan”. Die tweede visie is er nu – eindelijk – van gekomen. En dat omdat ze bij verdeler Homescreen zo vriendelijk waren om de film nog eens opnieuw te releasen naar aanleiding van de release van Ozons nieuwste werkstuk “Dans La Maison”.

“Swimming Pool” is – de kortfilms niet meegerekend – Ozons zevende film. Tien jaar later staat de teller met “Dans La Maison” op veertien. Stilzitten is er duidelijk niet bij voor wat nog steeds Frankrijks meest productieve regisseur is. En hij is nog steeds een cineast die niet voor een gat te vangen is. Drama, komedie, thriller, musical … hij probeert het allemaal graag uit. “Swimming Pool” is trouwens misschien wel de meest on-Franse film uit zijn carrière. En dat komt uiteraard door de aanwezigheid van Charlotte Rampling (al was die ook al van de partij in “Sous Le Sable”) en door de focus op een Brits in plaats van Frans personage.

Centrale as van het verhaal is immers Samantha Morton, schrijfster van detectiveverhalen in de stijl van Patricia Highsmith en Ruth Rendell. Haar boeken over inspecteur Dorwell zijn populair, en haar uitgever John Bosload (Charles Dance) verdient er flink zijn brood mee. Samantha is het herkauwen van haar Britse 'stijve' detectiveroots echter beu, en ze wil meer. Het vertrouwen van Bosload bijvoorbeeld om eens een andere roman te schrijven. Vertrouwen dat ze niet krijgt, maar ze krijgt wel de sleutels van zijn Frans buitenverblijf. Deze villa in Zuid-Frankrijk is volgens hem zeer geschikt om Sarah tot rust te laten komen. De verandering van spijs doet inderdaad schrijven, want reeds op de trein legt Sarah de eerste hand aan een nieuw Dorwell-mysterie. Eenmaal in het huis voelt ze zich nog beter: de warme zon is een welgekomen substituut voor de Londense druilerige regen, de rust van het platteland een verademing na de stadsdrukte. Maar deze rust lijkt maar schijn eens Johns dochter Julie (Ludivine Sagnier) in het huis arriveert.

Julie is jong, hitsig, en seksueel ongeremd. Alles wat Samantha niet is of niet kan zijn, en algauw ontstaan er wrijvingen tussen het warmbloedige Franse meisje en de 'bekakte' Britse dame. De tegenstellingen zijn dan ook groot: Sarah onderhoudt een strak ritueel om te schrijven, en ziet zich geconfronteerd met Julie, die elke dag semi-poedelnaakt aan het zwembad ligt te zonnen en elke nacht een nieuwe verovering naar het huis meetroont. En stil kan je hun 'liefdesspel' niet noemen. Samantha raakt hoe langer hoe meer geïntegreerd door het meisje, en algauw schuift ze Dorwell aan de kant voor een boek met als werktitel Julie. Het dagboek van het meisje levert alvast inspiratie op. Totdat Julie ontdekt waar Sarah mee bezig is en besluit om Sarah te manipuleren … of toch niet ?  Want ook Sarah verheft manipuleren tot een sport. Totdat plots de vraag zich opdringt van wat nu eigenlijk echt is en wat fantasie.

Op het eerste zicht lijkt “Swimming Pool” één van de meer toegankelijker films van Ozon. Zij het niet zijn meest toegankelijke, want dat is inmiddels de jarenzestigkomedie “Potiche” geworden. Voor de onvoorbereide kijker kan het wel verrassend zijn dat Ozon zijn karakterdrama langzaamaan in de richting stuurt van een thriller met knipogen naar Hitchock en Chabrol. Al helpt het wel om dit vooraf te weten. Er zijn in het eerste deel van dit zwembadmysterie immers heel wat scènes die ogenschijnlijk niets tonen of niets zeggen (het inkoopritueel van Rampling, haar tripjes naar het terras …) maar die tegelijkertijd ook het gevoel van naderend onheil uitademen. Dubbel verrrassend is echter dat Ozon op het einde Hitch vaarwel kust en zich op het “Mulholland Drive”-territorium van David Lynch begeeft. Weet alvast dat Ozon heel wat aanwijzingen strooit naar wat echt is en wat niet, maar daarmee ben je er op het einde eigenlijk nog niet helemaal uit. Wat niet weggeeft dat Ozon een bijzonder intrigerende stijloefening heeft gemaakt die tien jaar na datum nog niet veel van zijn pluimen heeft verloren. En tegelijkertijd – al dan niet helaas – nog niet veel van zijn geheimen heeft prijsgegeven.

Al wordt er misschien – of misschien ook niet, dat heb je met die raadselthrillers – wel een tip van de sluier opgelicht tijdens de interviews die centraal staan bij de sectie extra’s. Zowel François Ozon, Charlotte Rampling als Ludivine Sagnier doen hun duit in het babbelzakje. Ook beschikbaar op deze schijf: de trailer en vier verwijderde scènes.