Slikken, trut. Het is niet meteen een zin die je zal aantreffen in een draaiprent die met de Oscar voor de beste film aan de haal gaat. Bij de Ensors kan het misschien nog net. Alhoewel het daar misschien ook eerder kan je dit even doorslikken, lieverd zal zijn. Aan Hunter hoeft niemand te vragen of ze iets wil slikken: ze doet dat immers volledig uit vrije wil. En dat iets kan veel zijn: van een neuskeutel tot een knikker over een ijzeren pin tot een nagelschaar. Die slikaandoening is trouwens geen figment van debuterend regisseur Carlos Mirabella-Davis’ verbeelding, maar bestaat echt. Pica is de naam van dergelijke psychologische stoornis. Slik.

Waarom Hunter gevaarlijke hebbedingetjes doorslikt? Schijnbaar omdat ze gevangen zit in haar eigen leven. Ze is de modelechtgenote van verwende fils a papa Richie die van zijn ouders een kast van een symmetrische villa met uitzicht op de Hudsonrivier cadeau heeft gekregen en die is klaargestoomd om later het bedrijf van zijn vader te erven. Meer dan mooi zijn en zwijgen moet Hunter dus eigenlijk niet doen. Nu ja … koken wordt indien niet aangeraden toch zeker geapprecieerd en ze moet sowieso voorzichtig zijn met het strijken van Richies stropdassen. Want hemden en stropdassen met een botsende kleurschakering dragen, daar kan manlief toch niet zo goed tegen. Wanneer Richie en zijn ouders de slikgewoonten van Hunter - die bovendien ook zwanger is – ontdekken, sturen ze haar verplicht op therapie en laten ze haar 24 op 7 bewaken door een Syrische oorlogsvluchteling. Wat Hunters mentale staat nog meer in gevaar brengt. Ah ja.

Als je de soundtrack van Nathan Halpern zou vervangen door een van Howard Shore en iemand zou je Swallow willen verkopen als een film van David Cronenberg, de kans is groot dat je het zou geloven. Lichaamshorror, psychologische aftakeling, medische kilte en een suggestief gevoel van mentaal verval … Miranda-Davis zet het negentig minuten op het voorplan. Zijn production design - zowel binnen als buiten het huis van Hunter en Conrad - is voor de interieurboekjesbladeraar ongetwijfeld wauw, edoch symboliseert in de eerste plaats de kilte in het leven van Hunter, waarin alles oogsnoep en innerlijke leegte is zonder dat er plaats is voor levensechte emoties. En ja, dan verdwijnt er nogal eens een paperclip door het keelgat, al is het maar omdat Hunter zo het gevoel heeft dat ze die dag toch iets speciaals gedaan heeft.

Miranda-Davis tekent niet veel uit in Swallow. Hij doet de plot vrij traag uit de doeken, laat ruimte voor interpretatie en schuwt de humor niet. Helaas neemt hij wat teveel hooi op de vork. Hunters passieloze leven was op zich al meer dan genoeg om het picanezen te verklaren, maar hij wil ook haar kinder- en jeugdjaren duiden. En die waren ook alles behalve peis en vree, zo blijkt. Dus eigenlijk was Hunter al een vogel voor de kat voor ze zich door Richie liet ringen.

Of toch niet? Een uitgesproken confrontatie met haar verleden zorgt ervoor dat Hunter aan het eind wel degelijk haar eigen weg kan gaan. Een zijplot die de symmetrie van het eerste uur toch wat aan het wankelen brengt. Swallow blijft daardoor eerder overeind door het strakke decormagnetisme en de sterke vertolking van Bennett dan door emotionele impact. En dat komt in deze karakterstudie toch als een gemiste kans over. Ook al omdat Miranda-Davis’ onderhuids aanwezig zijnde feministische insteek uiteindelijk meer pretentieuze filler dan killer blijkt.

Te zien op verschillende VoD-platformen.