Wie aan Menahem Golan, Yoram Globus en Cannon denkt, stuwt de hersengolven in eerste instantie waarschijnlijk niet richting horrorfilms. De studio van de Israëlische überproducers die de klankkleur van Hollywood in de jaren tachtig mee kleurde staat vooral in het collectieve geheugen gegrift voor meer actiegerichte exploitatie. Of voor hete kauwgom.

Maar begin jaren tachtig produceerde de studio wel degelijk een paar slasherhorrors. Een daarvan is deze Schizoid, de tweede en laatste horrortitel voor regisseur David Paulsen die een jaar eerder debuteerde met het onafhankelijk geproduceerde Savage Weekend. Paulsen liet het hak en plak-werk hierna voor wat het was, en kon als regisseur en producent aan de slag bij onder meer Knots Landing, Dallas en Dynasty.

Voor zijn bijdrage aan het Cannon-canon kreeg hij van Golan en Globus een maand tijd om met een horrorscenario op de proppen te komen dat goedkoper moest zijn dan 1 miljoen dollar om te produceren en dat een rol moest bevatten voor Klaus Kinski die toen een contract had met Cannon. Zo gezegd, zo gezongen: Kinski kreeg zelfs de hoofdrol als therapeut die moet toezien hoe zijn vrouwelijke patiënten een voor een worden vermoord.

Wie oh wie is de dader? Kinski zelf? Zijn ontvlambare dochter Donna Wilkes die stiekem de groepsgesprekken van haar vader en zijn vrouwen afluistert? Een van de mannelijke patiënten zoals daar is Christopher Lloyd als naar gezelschap snakkende klusjesman? Of Craig Wasson, de bijna ex van Marianna Hill die als schrijfster van een eenzame hartenrubriek dreigbrieven krijgt en een relatie heeft met Kinski? En wie schrijft die dreigbrieven dan? Kinski? Wilkes? Lloyd? Wasson? Hill zelf? Of iemand anders die wel op de generiek staat maar niet in de stukje schrijvelarij figureert? Span-nuhd. Een beetje.

Schizoid is een bij vlagen potsierlijke maar al bij al competent gemaakte schizofrene slasher met nogal wat gialloknipogen: Paulsen brengt de scènes waarin de schaarjonglerende moordenaar toeslaat met de nodige souplesse in beeld, zij het zonder diep in de goorvijver te duiken. Waardoor de aandacht willens nillens naar het zoek de dader-aspect gaat. Al mondt die speurtocht uiteindelijk uit in een wel een heel abrupte en licht-hilarische finale. Ook aan de wtf-B-vertolking van Kinski valt niet echt te ontsnappen: die gaat naar goede gewoonte al over de top van zodra hij de eerste keer zijn neusvleugels beweegt. Niet meteen een geloofwaardige keuze om een gerespecteerde therapeut neer te zetten, maar vooruit … onderschat nooit de kracht van de ruwe en rauwe man. Naar het schijnt.