Voor alle duidelijkheid : The Savages heeft niets met wilden te maken. Niet dat Philip Seymour Hoffman dit soort van rol niet zou kunnen vertolken, in deze prent wordt opnieuw duidelijk dat hij bijzonder getalenteerd is. Nee, The Savages gaat over de familie Savage.
Jon Savage is een Professor, een 'dokter in de Psychologie'. Hij heeft al drie jaar een relatie met een Poolse vrouw en schrijft nu aan een nieuw boek over Brecht, voor sommigen een belangrijk iemand, voor anderen totaal onbekend. Eén voor een wel heel select publiek, een project waar hij al flink wat research heeft voor uitgevoerd.
Wendy Savage is zijn zus. Zij schrijft toneelstukken, althans dat is de bedoeling. Niet zo goed als Shakespeare zegt ze zelf. Met als gevolg dat ze meer interim-baantjes doet dan wat eigenlijk haar échte werk is. Ze woont in New York en komt op professioneel-/schrijfvlak dus nauwelijks aan de bak. Wendy heeft een relatie met een oudere, gehuwde man. Die komt op regelmatige tijdstippen langs met zijn hond (allicht het meest gebruikte excuus om zich even aan het toezicht van je wettelijke echtgenote te onttrekken) en Wendy toont zich steeds bereid voor een rondje rampetampen. Alleen... op de vloer doet ze het niet meer, ook op deze buitenechtelijke relatie komt dus sleet te zitten...
Lenny Savage is de vader van de twee. Hij heeft al jaren geen contact meer met zijn kinderen. Hij woont in 'Sun City' in een pracht van een huis bij een bejaarde vrouw. Deze laatste betaalt wel de kosten voor haar persoonlijke thuisverpleging maar de medische- en verzorgingskosten van haar 'vriend' neemt ze niét voor haar rekening.  En ze zijn beiden hulpbehoevend, laat vooral dat duidelijk zijn...

Maar Papa Savage begint zich de laatste tijd echter vrij vreemd te gedragen. Het hoogte-, of dieptepunt, hangt er maar vanaf vanuit wiens standpunt je het bekijkt, is een 'toilet-incident' wat iedereen er toe deed besluiten dat de man dringend andere en professionele hulp nodig heeft. Echt goed voor de nabestaanden is het feit dat zijn 'vriendin' komt te overlijden niet, want precies zij worden gecontacteerd om zich vanaf nu over hun vader te ontfermen. Wendy en Jon trekken dus na het belangrijke telefoontje naar 'Sun City' om er tot hun grote tevredenheid vast te stellen dat vaderlief nog zo slecht niet geboerd heeft. Een kast van een huis wat aangeeft dat zijn partner er warmpjes inzat dus is de kans groot dat hun inbreng tot een minimum zal kunnen beperkt blijven. Maar dan ontmoeten ze de kinderen van de overleden rijke dame en die hebben minder goed nieuws voor de twee...

“The Savages” mag dan nog niet echt een distributeur hebben in België (de film stond ooit op de releaselijst van Sony Pictures maar is niet vermeld op de recentste van 20th Century Fox), dit is een film die in de prijzen zal vallen.
Het verhaal is herkenbaar – iedereen moe(s)t vroeg of laat omgaan met dingen als ouder worden en/of voor zijn ouders zorgen en alles wat hier mee te maken heeft – en regisseur Tamara Jenkins heeft niet de pretentie om de kijker het perfecte voorschrift mee te geven hoe hier mee om te gaan. Voor velen zal wat zich afspeelt in “The Savages” herkenbaar zijn, voor anderen kan het al een voorbereiding zijn op wat hen in de toekomst te wachten staat.

“The Savages” is zo’n film die nogal voor verschillende reacties zorgt in de zaal. Bepaalde scènes zijn voor een aantal kijkers bijzonder grappig – iets wat deze groep dan ook ongegeneerd laat blijken/horen – terwijl diezelfde stukken anderen op datzelfde ogenblik heel erg stil doet worden.
Het belangrijkste is dat Jenkins bij iedereen duidelijk maakt waar het om gaat en de manier waarop ze dit doet bewijst dat zij iemand is waar in de toekomst zeker nog (meer dan nu al) rekening mee gehouden zal moeten worden. Tot nu toe één van de beste films op dit 34e Filmfestival van Gent (2007).