Van Luis Tosar via Wotan Wilke Möhring over Jo Woo-Jin tot Liam Neeson: met dit viertal is de cirkel El Desconocido, Steig. Nicht. Aus!, Hard Hit en Retribution rond. Of het vierkant hoekig. Het verhaal is verteld, zoveel is zeker. Als er nu nog een producerende pipo opstaat om dit script voor een vijfde keer te verfilmen, dan is het er een die best een paar sessies bij een psychiater inboekt. De door de Italiaanse Spanjaard Alberto Marini bedachte thrillerplot werd op acht jaar tijd vier keer verfilmd: het vet is bij deze van de soepstengels.

Retribution is een gimmickthriller. Een korte edoch – of dat zou toch moeten – krachtige thriller die gebruik maakt van een veelal gesloten omgeving waarin de held van het verhaal in een penibele situatie verkeert en alle grijze hersencellen moet aanwenden om Houdinigewijs de eindmeet te halen. Die omgeving kan van alles zijn: een telefoonhok, een doodskist, een vliegtuig, een lift, een kabellift, een bustehouder … of in het geval van Retribution en zijn drie voorgangers: een auto.

Een waarin in dit geval Neeson als bestuurder van dienst – die net zijn twee kinderen naar school brengt – telefoon krijgt van een anonieme geniepigaard die meedeelt dat er een bom onder zijn zetel zit en dat die bom door het drukverschil gaat ontploffen zodra hij uitstapt of het zitje verlaat. Bovendien is de bom ook nog voorzien van een handmatig ontploffingsmechanisme, dus ook de politie bellen of de bevelen van de bommenplaatser negeren is een absolute no no voor Neeson. Drie vragen stellen zich: hoe gaat Neeson uit de wagen geraken zonder het leven van zijn kinderen in gevaar te brengen, wie is de bommenlegger en wat is zijn motief? En wat is de link met eerdere auto-explosies in de stad? Vier vragen dus eigenlijk.

Regisseur Nimrod Antal – die met Predators even met groot studiogeld mocht spelen en met Vacancy een potente snuffthriller afleverde – doet zijn best om het allemaal nagelbijtend te houden, maar veel schwung – laat staan een tijger – krijgt hij niet in de benzinetank. Neeson speelt de rol van in het nauw gedreven familieman intussen met zijn ogen dicht, maar zit eigenlijk – hoe je het ook draait of keert – op de juiste plaats ‘in dit soort film’. Noch Antal, noch Neeson kunnen echter verhinderen dat de film na een uur of zo finaal stokt. Dit is een film die zijn spanning en verwondering netjes zou moeten kunnen opbouwen als ketsende steentjes op een wateroppervlak, maar in plaats van ketsend te intrigeren valt Retribution voor het grootste deel als een betonrotte baksteen in gruzelementen. Omdat de plot finaal geen steek houdt, en ook omdat het niet zo moeilijk te raden is wie de snoodaard van dienst is. En ook omdat het allemaal zo braaf is en nergens verrassend uit het wiel … excuus, de band weet te springen.

Een weinig opwindend vullertje dus, en derhalve enkel maar verplichte kost voor de fans van de Liam of van halfgekookte gimmickspielereien.