“Rampage” mag door zijn overdaad aan CGI-effecten en -creaturen dan wel heel eigentijds ogen, de wortels van dit beestenavontuur zijn ontegensprekelijk te vinden in de dolle jaren vijftig. Toen kwamen wetenschappers vooral in het filmnieuws omdat ze met hun fratsen gigantische mieren, tarantula’s en aanverwante kruipers hadden gecreëerd of omdat ze een slapende dino tot leven hadden gewekt. Ook in “Rampage” zorgt genetisch gefoefel ervoor dat Chicago onder vuur komt te liggen van een steeds maar groter wordende albinogorilla, een genetisch gemanipuleerde wolf van 9 meter en een dinokrokodil met schubben als eiermarkten zo groot.

De eigenlijke mosterd voor “Rampage” is het gelijknamige arcadevideospel uit 1996, maar de krijtlijnen daarvan hebben de makers van de film niet nauwgezet gevolgd. In het spel waren de gemuteerde monsterdieren oorspronkelijk mensen, hier zijn het van oorsprong gewoon dieren. De gorilla, krokodil en wolf komen in contact met een genetisch gemanipuleerd goedje dat neerstort vanuit de ruimte. Het spul werd er in opdracht van genetisch bedrijf Energyne ontwikkeld, en dat weinige koosjere bedrijf hoopte door het elkaar klutsen van het DNA van verschillende diersoorten een biologisch wapen te ontwikkelen. De stouterds.

Ongetwijfeld tot groot jolijt van de dertienjarige doelgroep mogen de gemuteerde beestjes zich duchtig amuseren met het tot CGI-brandhout hakken van downtown Chicago, vooraleer zich uiteindelijk tegen elkaar te keren in een survival of the fittest. Dat levert binnen de contouren van het beestengenre menig beestig geestige scène en een dolgedraaid laatste halfuur op. De vaak knullige filmische omkadering zet echter elke vorm van goed filmmeesterschap buitenspel.

Dwayne Johnson past als primatoloog en gorillavriend met een SPECIAL OPS-verleden nog enigszins in het geheel. Jeffrey Dean Morgan waant zich als schimmige overheidsfiguur nog steeds op de set van “The Walking Dead”: zijn baseballknuppel liet hij daar, zijn einde van de zin intonatie niet. En Malin Akerman en Jake Lacy hebben als oelewapperslechteriken minder resonantie dan de snoodaards in een aflevering van pakweg “ROX” of “Mega Mindy”. Pijnlijk gekreun: je hoeft niet echt goed te luisteren om het vanuit de coulissen van “Rampage” te horen ontsnappen.

Maar goed, als tussendoortje voor de tiener in, naast of links voor jou biedt deze door “San Andreas”-regisseur Brad Peyton ingeblikte “Rampage” net genoeg gruzelementenvertier om er geen lobotomie aan over te houden. Als troostprijs kan dat er net mee door.