Van Winnetou tot MeToo … er is nogal wat veranderd in wat zich gemakkelijkheidshalve laat omschrijven als het leven. En daar kan Woody Allen van meespreken. Geruchten en mediagekrakeel over - ook even gemakkelijkheidshalve omschreven - niet zo zedelijk gedrag in familiale kring zorgde ervoor dat ’s mans “A Rainy Day In New York” waarschijnlijk geen release zal krijgen in Amerika.

Geldschieter Amazon Studios wou zijn vingers niet verbranden aan de controverse en besloot om de film niet uit te brengen. Niet naar de zin van Allen, die Amazon wees op het feit dat hij met hen een contract had voor vier films en dat ‘geruchten die reeds 25 jaar de ronde deden’ geen gegronde reden waren om dat contract te beëindigen. Gevolg: een rechtszaak waarbij Allen 68 miljoen eiste van Amazon, dat vervolgens de Amerikaanse rechten van “A Rainy Day …” terug in Allens schoot wierp. Buiten Amerika lijkt de impact beperkt. In heel wat landen komt de prent gewoon in de zalen, zij het met wat vertraging. Polen was het eerste land waarin de film in de bioscopen verscheen, en ook de Belgische distributeur sprong vrij snel op de groteschermkar.

En daar mag een bescheiden vreugderegendansje bij, want “A Rainy Day In New York” is een aimabele titel in Allens omvangrijke oeuvre. Potten breken doet de inmiddels 83-jarige neuroot niet meer: zijn beste werk hebben we ontegensprekelijk gehad. Wat we nu steevast krijgen zijn lichte variaties op zijn favoriete thema’s. En soms levert dat nog best genietbare cinema op - kijk maar naar het in somptueuze kleuren badende “Wonder Wheel” van twee jaar terug. “A Rainy Day …” is minder verrassend, maar bewijst wel dat Allen nog steeds met vloeiend gemak aangename cinema uit de mouwen kan schudden. Je kan je daarbij ergeren aan de vaak zichtbare slordige en morsige opbouw, maar je kan dat al bij al typische Allen-euvel ook negeren en je gewoon laten meedeinen in een plot die zich laat bekijken als een tijdloze joie de vivre comedy of errors.

Allen vist eens te meer in een meer waarin de rijke beau monde pootjebaadt. De 79-jarige director of photography Vittorio Storaro glijdt gracieus langs arty farty kunstzinnige decoraties en geeft Allens plensbui een oogstrelende glazuurlaag mee – al is zijn bijdrage hier minder dominerend dan bij “Wonder Wheel” en “Café Society”. Allenkloon van diens is Timothée Chalamet die als kind van rijke ouders aan de universiteit van Yardley studeert, maar nog niet echt weet wat hij met de rest van zijn leven wil doen. Waarom zou hij, gezien hij netjes overleeft op de giften van zijn ouders en het zakgeld dat hij via pokertafels en renbanen binnenrijft. Wat hij wél weet is dat hij zijn vriendin (Elle Fanning) een rondleiding door New York wil schenken als zij daar heen moet om een filmregisseur te interviewen voor een universiteitsblad.

Rond deze plot weeft Allen een lichtvoetige bespiegeling over de romantische valkuilen des levens waarin twee personages tegelijkertijd naar elkaar toe en van elkaar weg groeien wanneer de onvoorziene omstandigheden zich opstapelen. Dit alles gelardeerd met uitstapjes langs de meest kunstzinnige kant van de Grote Appel, inclusief jazzrecitals en museasymfonieën. Met als gebruikelijke kers op de kaart een lekkere dosis amusante oneliners die her en der zelfs in de drukte verloren gaan.

Naast Chalamet en Fanning laten onder meer ook Liev Schreiber, Jude Law, Selena Gomez en Diego Luna zich opmerken. Door de controverse heeft onder meer Chalamet zich al openlijk van de film gedistantieerd, maar dat zal Allen worst wezen. Zijn volgende film - grotendeels gefinancierd met Spaans geld - is inmiddels ingeblikt en komt volgend jaar in de zalen. Net zoals de boer voortploegt, filmt Allen lekker door … weer en wind negerend. Opa’s aan top! Al is dit in het licht van de aantijgingen tegen Woody misschien niet de beste zinsnede om de recensielamp mee te doven.