Goed nieuws voor de fans van stofnesten, kronkelende maden, afgehakte handen en ander psychopatenvoer : Wes Craven heeft een nieuwe film klaargestoomd.

Craven, vooral gekend als grondlegger van de Elm Street reeks, vergastte ons de afgelopen jaren op een snuif 'realistische' voodoohorror (The Serpent and the Rainbow) en compleet over de top getild slapstickhorror van de betere soort (Shocker). Zijn nieuwste The People under the Stairs ligt daar ergens midden in. Het uitgangspunt (sociaal onrecht en kindermishandeling) zorgt voor de levensechte gruwel, de essentie (twee weirdo's transformeren hun huis in een gigantische mensenval) steunt op heel wat morbide fantasie.

Maniakken van dienst zijn een man en een vrouw (Everett McGillis en Wendy Robie, in Twin Peaks ook al een koppel) die op zoek zijn naar de perfecte zoon of dochter. Maar die zijn moeilijk te vinden in deze flitsende luxetijden, vandaar dat hun kelder (meer bepaald de ruimte onder de trap) boordevol gepropt zit met ontvoerde en verwaarloosde kinderen, die al ver in het zombie-mutanten stadium gevorderd zijn.

Het negerjongetje Fool breekt met twee spitsbroeders binnen in het huis, om met de buit het kankergezwel van zijn moeder te laten behandelen, en om de huishuur te vereffenen. Al vlug ontdekt Fool dat hij in een serieus stekend wespennest verzeild is geraakt. Zijn collega-inbrekers zijn al direct een vogel voor de kat (in dit geval, hond), zodat Fool op de vlucht slaat.

Hij komt in contact met Alice, het enige nog normale kind in het huis, die hem meeneemt tussen de muren, onder de trap en boven de zoldering, waar ze in een heus labyrinth de heer des huizes (intussen reeds uitgedost in een allesomvattend lederen pak en voorzien van scherpschietende automatische pistolen) te vlug moeten af zijn...

Craven relativeert de gruwel met hopen gitzwarte humor, ook als laagt hij er niet altijd in om een evenwicht tussen beide ingrediënten te vinden. Dat komt vooral omdat de actie te pas en te onpas onderbroken wordt om de vinger in de prekerige wonde te leggen, en aan dergelijke boodschappen hebben we in een horrorprent geen boodschap, om het eenvoudig uit te drukken.
De veelvuldige achtervolgingen in het huis-labyrinth verliezen naar het einde toe de nodige glans, zodat enkel de alle-stoppen-los psychovertolking van McGill voor de juiste toon blijft zorgen. Al is de echte ster van de prent de atletische Rotweiler-hond die helaas door Craven te vlug uit het scenario wordt geschreven.