Af en toe duikt er tussen al het (digitale) geweld in de cinema nog eens eentje onder de radar: een kostuumdrama. Waar het in de hoogdagen van Hollywood een genre op zich was, is het voor de liefhebbers momenteel hoofdzakelijk wachten tot James Ivory of een andere al dan niet verdwaalde Brit er eentje aflevert (en die hebben zeker niet altijd de kwaliteit van ?Remains Of The Day? of ?Howard?s End?). Maar kijk, af en toe wapperen de jurken en flapperen de hoeden ook uit onverwachte richtingen. Zo is Edward Norton één van de initiatiefnemers en geldschieters voor deze vrij getrouwe verfilming van de roman uit 1925 van W. Somerset Maugham. Het boek is trouwens al eerder verfilmd in 1934 (toen met Greta Garbo in de hoofdrol) en in 1957 (onder de titel ?The Seventh Sin?).

Zowel in het boek als in de film staat Kitty (Naomi Watts met ravenzwarte haartooi) centraal. In het Londen van de jaren 20 stevent zij volgens haar moeder af op het statuut van oude vrijster, en dat terwijl haar zus kiest voor een veilig en respectabel huwelijk. Kitty is de kritiek van haar moeder beu en besluit een nieuwe start te maken met de eerste de beste die ze tegenkomt. En dat is bacterioloog Walter Fane (Edward Norton) die zijn oogbollen op haar laat rusten tijdens een sjiek societyfeestje. Wanneer Walter haar ten huwelijk vraagt (het ging snel in die dagen) zegt zij dan ook volmondig ja. Het feit dat zij met hem mee kan naar Shangai waar Walter is gestationeerd, maakt de breuk met haar familie er des te groter op. Niet echt een wonder dat Kitty niet kan aarden in het huwelijk: ze verveelt zich in de Oosterse grootstad, en haar man schenkt bovendien meer aandacht aan zijn bacterién dan aan haar. Wanneer ze in contact komt met de Britse diplomaat Charlie Townsend (Liev Schreiber, in het echte leven de verloofde van Naomiken, the lucky bastard) is het hek dan ook snel van de dam en begint ze een overspelige relatie met hem. Wanneer Walter die ontdekt, is zijn straf vrij origineel te noemen: hij verplicht haar om met hem mee te reizen naar het door cholera geplaagde plaatsje Mei-Tan-Fu. Indien ze weigert, dient hij een scheidingsaanvraag in wegens overspel.

Kitty zoekt initieel haar toevlucht tot Charlie, maar wanneer die zijn goede naam verkiest boven een schandaal, beseft Kitty dat ze maar één ding kan doen: plooien naar de wensen van Walter en opteren voor een onderdanig derderangsleven terwijl hij zijn leven op het spel zet in een barre en regenachtige Chinese provincie. Of zal de nieuwe omgeving als catharsis dienen en hun huwelijk nieuw leven kunnen inblazen?

?Het is een dunne lijn tussen liefde en verraad?, zongen de Trockener Kecks in 1992 op de pracht-cd ?Andere Plaats, Andere Tijd?, en toevallig passen beide titels ook als gegoten bij deze film. Het eerste deel van de prent is het boeiendst - de beginscéne is zelfs ?on the money?: Walter en Kitty gestrand in de Chinese rijstvelden, wachtend op een draagtaxi, terwijl het verhaal zich in flashback ontvouwt. Interessant wordt het als Kitty na haar overspel tot het besef komt dat haar man echt verliefd is op haar, en voelt dat je een relatie/huwelijk niet zomaar als een tussendoortje kan zien. Walters plan (de semi-verbanning naar een cholera-oord) opent op zijn beurt mooie perspectieven voor meeslepende tragiek in een historisch kader. Dat de weledele dokter ook zelf niet vrijuit gaat in de malaise en hij daarna degene is die zich koppig op het verleden blijft vastpinnen, geeft de relatie tussen de Fanes een extra dimensie. Watts bijt zich vol overgave vast in de overspelige ?del? (voor wie het berouw te laat lijkt te komen), Norton is verrassend laidback (soms iets te) als de man met het wraakplan. Jammer dat het verhaal na verloop van tijd iets te voorspelbaar wordt en ook iets teveel van de spanningspluimen verliest eens Kitty haar lot heeft aanvaard, en zelfs besluit om mee te helpen om weeskinderen op te vangen in het nabijgelegen Franse klooster. Want het is een ongeschreven wet in de ?tragiromantische fictie? dat het publiek bij het eind liever een traantje plengt dan voluit voor het happy end gaat. En dus mogen de meer gevoelige zielen ook hier hun zakdoek op volle turbinekracht laten knisperen...

Verhaaltechnische inzinking in het laatste deel van de prent of niet, ?The Painted Veil? is en blijft visueel verbluffend mooie cinema. De cast en crew verkaste zich daadwerkelijk naar Zuid-China om er de mooie vista?s en bijna bovenwereldlijke pracht van de Li Jiang rivier te capteren. Geen wonder dat heel wat scénes zich op en rond deze rivier afspelen, want het voegt een heel mooie dimensie toe aan de film. De Chinese co-producent (ingehuurd door Norton en de zijnen, enerzijds om een zo waarheidsgetrouw mogelijk China te laten zien, anderzijds om een deel van de film mee te financieren) zag met argusogen toe op het stuk van de film waarin de Chinese Revolutie uit de doeken wordt gedaan. Meteen ook het minst geslaagde aspect van de film. Waar David Lean zaliger minstens een halfuur zou hebben uitgetrokken om de schermutselingen te tonen, wordt hier bijna alles gesuggereerd of verteld i.p.v. daadwerkelijk getoond. Ook dat is een reden dat ?The Painted Veil? bij de eindmeet net niet sterk genoeg overkomt. Maar dat wordt dan weer gecompenseerd door de mooie pianoscore van Alexandre Desplat en een mooie, sobere eindmontage op de tonen van de Franse kinderklassieker ?A La Claire Fontaine?.