Ben en Jojo op de ochtend van de begrafenis van hun dochter Diana. Naast de hond Nixon is er nog iemand in huis : Joe Nast, de man die zou gaan huwen met Diana, de jonge vrouw die doodgeschoten werd in een bar. Na de begrafenis probeert elk van hen de draad weer op te nemen en zijn leven verder te zetten maar dat verloopt niet zonder moeilijkheden. Jojo wil het liefst met rust gelaten worden en keilt boeken als These things happen in de brandende haard, Ben wil zich wel weer laten opnemen in het drukke zakenleven en Joe... die wacht het goede moment af om zijn bijna-schoonouders zijn geheim te vertellen. Dat de relatie is afgesprongen kort voor de aanstaande bruid het leven liet...

Wanneer Joe bij het terughalen van de reeds geposte huwelijksuitnodigingen enige sympathie voelt voor Bertie die het Postkantoor runt, maakt dit het er allemaal niet makkelijker op. Ook Bertie zit met een aantal vraagtekens en twijfels in haar leven. En dan is er nog de rechtszaak die er aankomt. De gesprekken met de advocate alleen al maken het zwaar voor iedereen, laat staan de mentale druk van een rechtszitting waarbij je de moordenaar van je dochter in de ogen moet kijken. De enige getuige van de moord is volgens de Procureur onbetrouwbaar en om tot een straf te komen die zou volstaan wil men Ben als laatste redmiddel inzetten om de rechter te overtuigen. Maar... die ging natuurlijk niet (meer) trouwen met Diana...

Hoe je het ook bekijkt, Moonlight Mile brengt niet wat je ervan verwacht. We bedoelen hiermee niet enkel het feit dat de eindkwotering van de film niet in overeenstemming is met het potentieel (Sarandon, Hoffman en Hunter is een combinatie met een enorme waarde voor een filmliefhebber), maar ook de film zelf. Het korte aanloopje naar de begrafenis doet de onwetende kijker vermoeden dat dit enkel de inleiding is tot een heuse rechtbank-thriller waarbij enkel een flinke straf/doodstraf van de verdachte de enige vorm van gerechtigheid is voor de nabestaanden. Maar Moonlight Mile is geen rechtbank-thriller. De dood en begrafenis van Diana zou enkel een inleiding kunnen zijn voor een nieuwe fase in het leven van Joe maar die zit qua scenario gevangen tussen de ouders van zijn ex dus ook deze weg kan niet echt ingeslagen worden. Moonlight Mile is dus een moeilijk te plaatsen film waarbij het lijkt alsof de filmmaker (én regisseur in dit geval want Brad Silberling schreef ook het scenario voor de film) niet goed wist waar hij de échte klemtoon wou leggen. Weliswaar goed geregisseerd, goed geacteerd en met een waardevolle soundtrack, maar te weinig afgelijnd.

Misschien dat het herbekijken van de film mét commentaar van de regisseur ons zou kunnen helpen om het allemaal wat beter kunnen plaatsen. In een ander extra 'A journey to screen' waarin cast en crew hun babbeltje doen over de film zegt de regisseur dat hij zijn leven ergens heeft kunnen combineren met zijn werk wat ons doet vermoeden dat de film allicht voor een stuk autobiografisch is. In dit meer dan 20 minuten durende extra wordt ook aandacht besteed aan de casting, het vinden van de gepaste locatie, enz... Allemaal weliswaar in een notedop, maar meer moet dat echt niet zijn. Een kwartiertje weggelaten scènes maken de brok extra's compleet, je kan ze al dan niet met commentaar van Brad Silberling bekijken.