In een vat vol most of wijn, steect veel vreughd, en oock veel pyn. Daer de wijn gaet in de man, gaet de wijsheyd in de kan. Al dan niet proefondervindelijke woorden die de Zeeuwse calvinistische schrijver Johan de Brune in 1636 op de lezende mensheid losliet. En die ettelijke honderden jaren later nog steeds van toepassing zijn. Hij wist waar hij het over had, de Johan.

Al kunnen de wijn, het most en andere gerstenatten oock veel pyn veroorzaken als ze in de vrouw gaen. Getuige To Leslie, een rauwe als dissertatie over alcoholverslaving verpakte karakterstudie waarin de wijsheyd ontsnapt aan de Texaanse Leslie Rowland, met verve vertolkt door de Britse Andrea Riseborough. Scenarist Ryan Binaco putte voor het script uit zijn eigen ervaringen met een alcoholische moeder, en gebruikte die levensechte achtergrond als draaischijf voor wat voor de rest een volledig fictief verhaal is. Het script bleek gedroomd materiaal voor televisieregisseur Michael Morris – onder meer vijf afleveringen van Better Call Saul staan op zijn palmares – om er een gelauwerd langspeeldebuut mee af te leveren.

Gelauwerd vooral door de ijzersterke vertolking van Riseborough die met haar vertolking een gecontesteerde Oscarnominatie in de wacht wist te slepen. Gecontesteerd, omdat distributeur Momentum Pictures geen geld had om officieel campagne te voeren voor de film en dan maar een sociale media- en influencerscampagne op poten zette waarin journalisten en acteurs als Edward Norton, Gwyneth Paltrow, Kate Winslet, Jane Fonda en Amy Adams de Oscarwaardige kwaliteit van To Leslie en Riseborough in de verf zetten. Na de nominatie liet de Academy Of Motion Picture Arts And Sciences weten ‘de zaak’ te zullen onderzoeken en na te gaan of de geldende draaiboekregels niet waren overtreden. Een klok die Morris en co waarschijnlijk graag zullen hebben horen luiden, want dat statement zorgde vaneigens voor nog meer publiciteit. De Oscarnominatie bleef trouwens van kracht, al moest Riseborough het finaal wel afleggen tegen de multiversumspringende Michelle Yeoh die alles overal op hetzelfde moment deed en daardoor onklopbaar bleek.

Allemaal geestige kanttekeningen natuurlijk, maar de essentie is uiteraard dat To Leslie een sterk staaltje verhaal- en acteurscinema is. Niet alleen de verdienste van een gaten in het doek en scherm brandende Riseborough trouwens: Binaco laat in zijn script ook de nevenpersonages schijnen als fonkelende diamanten en Morris regisseert met een scherpe hand die schatplichtig is aan de Amerikaanse onafhankelijke cinema uit de jaren zeventig. To Leslie is geen belerende film: wat je tussen de regels moet uitvissen heeft meer impact dan de miserie die je recht in het gezicht krijgt gegooid. Geen AA-meetings hier, geen preken, geen sermoenen … enkel doorleefd acteertalent van alle betrokkenen om de tragiek van Leslie chambrerend te kaderen en voelbaar te maken. En dat talent is zo sterk dat zelfs het in de laatste tien minuten iets te nadrukkelijk op de loer liggend melodrama overeind blijft.

Observatiecinema met hoofdletter O en met een frisse kijk op de schaduwdingen des levens: ontkurken is de boodschap. Want op cinemadronken worden staat gelukkig geen limiet.