15 januari 1949. Frankrijk na de oorlog. Clément Matthieu biedt zich aan als surveillant in de instelling 'Fond de l'étang'. Een instelling jawel, niet echt een gewone, normale school dus maar dat komt vooral door zijn bewoners. 'Fond de l'étang' is een soort heropvoedingsinstelling, bemand door een aantal wel heel rebelse jongeren waar men in het gewone onderwijs geen weg meer mee kan. En met een directie die samen met een beperkt aantal medewerkers keihard optreedt tegen de al bijna even hardleerse jongeren. Hun motto - action-réaction -rechtvaardigt zowat alles. Lijfstraffen, opsluitingen, vernederingen, in de gesloten instelling zijn maar weinig dingen onmogelijk. Veel controle is er ook niet op hun aanpak. Onverwacht bezoek is er niet en als men dan toch plots aan de poort staat dan is er altijd wel een manier om de moeder of vader wandelen te sturen. Wanneer hun zoon bijvoorbeeld opgesloten is als straf voor iets wat hij heeft uitgemeten.

Het is ook in dit instituut niet anders dan in andere scholen. Dus worden nieuwkomers getest op hun gezag en stressbestendigheid, Matthieu ontsnapt er dus ook niet aan. Hij is nogal verrast wanneer een collega van hem moet verzorgd worden door een dokter nadat die door een leerling met een projectiel in het oog wordt geraakt. Mathieu wint stilaan het vertrouwen van sommige leerlingen en biedt een alternatief voor de harde, straffende aanpak van directeur Rachin. En wanneer hij de jongeren 's avonds aantreft wanneer ze een weinig Mathieu-vriendelijke song ten beste geven springt hij maar wat graag bij. Tot grote verbazing van de valse zangers stuurt hij vocaal bij en behoudt hij de tekst. Tot hij er zelfs aan denkt om de groep jongeren tot een heus koor om te vormen...

Les Choristes werd genomineerd voor een 'Academy Award' als beste buitenlandse film. Debuterend scenarist, regisseur en componist Christophe Barratier ging bij Les Choristes gewoon zijn gangetje zonder zich (te veel) te laten beïnvloeden door ander filmwerk, een aanpak die al bij velen de goede is gebleken... Barratier blijft zich door de ganse film concentreren op de relatie tussen de 'surveillant' Clément Mathieu en zijn (kwa)jongens en de vorderingen die ze niet alleen op relationeel maar ook op muzikaal vlak maken. Ook de soundtrack bevat verschillende goede songs. Indien dit een Hollywood-productie was geweest, dan zou Mathieu's interesse in de moeder van Pierre Morhange (Marie Bunel) uitgemond zijn in een happy ending in de vorm van een groots huwelijk met veel toeters en bellen maar gelukkig is dit nu eens Frans. En dus anders.

In de extra's van Les Choristes wordt duidelijk dat nogal wat sènes de definitieve versie van de film niet hebben gehaald. In 'Forbidden over age 13' toont men ondermeer een masturbatie-scène en kunnen enkele kids hier hun idee over kwijt. MInder interessant is 'Young actors Auditioning' terwjil de bewoners van het dorp waar Les Choristes werd opgenomen het in About the 'Café de la Place' hebben over de impact die de filmopnames hadden op hun leefgemeenschap. 'Tell me' is een soort vraag- en antwoord spel tussen de jonge acteurs en de ouderen met meer ervaring. Sommige benjamins mogen ook hun eerste handtekening geven en hebben het over het kunnen huilen op commando. Soms best wel grappig. In de featurette 'Songs and Movies' heeft men het over het koor dat centraal staat in de film.

'Action-reaction' is één van de interessantste extra's. Hier keert de regisseur een jaar na datum terug naar de locatie en legt zijn filmziel bloot wanneer hij het heeft over wat deze terugkeer voor hem inhoudt en wat dit voor hem betekent. Een 'Making of' tenslotte met een speelduur van bijna de volledige film (!) geeft je een traditionele blik achter de schermen. De kledij, het maken van het winterlandschap in putje zomer, het enthousiasme bij cast en crew, enz... Je zou gaan verwachten dat over een film als Les Choristes maar weinig interessants te vertellen/tonen is maar deze extra's bewijzen dus het tegendeel en zijn best wel genietbaar.