Wie is die vermaledijde onverlaat die in Hollywood de studiobonzen wijsmaakt dat er muziek zit in romantische komedies die met een actiesaus zijn overgoten ?  Dat hij (of is het zij ?) zich a.u.b zo snel mogelijk bekendmaakt en opbiecht dat het maar om te lachen was. Of net niet, want bij de films die dit kruisbestoven genre dit jaar dusver heeft voortgebracht is het eerder huilen met de pet op. Zo probeerden Steve Carell en Tina Fey in “Date Night” hun lusteloos huwelijksleven te redden door een handvol maffiosi tegen de schenen te schoppen, mocht Jennifer Aniston in “The Bounty Hunter” bewijzen dat ze een geweer kan vasthouden, en liepen Tom Cruise en Cameron Diaz in “Knight And Day” naar elkaar te lonken temidden van CGI-gestuurde ontploffingen.

Ook “Killers” hoort in dit rijtje mankementencinema thuis. De film trapt af in Nice, waar Jennifer Kornfeldt (Katherine Heigl) op vakantie is met haar ouders na de breuk met haar vriend. Ma (Catherine O’Hara) en vooral pa (Tom Selleck) zijn van het overbeschermende soort, waardoor de arme meid nauwelijks enige bewegingsvrijheid krijgt. Toch slaagt ze erin om stiekem verliefd te worden op ene Spencer Aimes (Ashton Kutcher), en van het een komt het ander: huwelijksklokken. Wat Jennifer niet weet is dat Spencer toen ze hem in Nice leerde kennen werkzaam was als huurmoordenaar voor een niet nader genoemde overheidsorganisatie (probeer je Ashton Kutcher voor te stellen als James Bond en tegelijkertijd niet in de lach te schieten).

Spencers geheim (hij liet wat zijn job voor wat die was om samen met Jennifer een normaal leven te kunnen leiden) komt echter aan de oppervlakte als hij drie jaar na zijn laatste klus plots ontsnapt aan een moordaanslag van een collega op zijn nieuwe werk. Spencer ontdekt dat zijn hele omgeving (buren, werk) geïnfiltreerd is met huurmoordenaars die hem naar het leven staan in ruil voor twintig miljoen. Wil Spencer overleven, dan moet hij ontdekken wie de opdrachtgever is die de slapende moordenaars heeft geactiveerd. En hij heeft weinig andere keus dan Jennifer mee te betrekken in de strijd op leven en dood…

Wie kickt op gegrinnik over zwangerschapstesten in scènes waarin kogels in het rond vliegen, zal zich misschien best amuseren met deze langs alle kanten rammelende film van Robert Luketic (met wie Katherine Heigl vorig jaar samenwerkte voor The Ugly Truth). Misschien, want ‘Killers’ is noch spannend, noch leuk. Dat komt vooral omdat het scenario weinig, om niet te zeggen niets om het lijf heeft. Op zich is er best wat aan te vangen met het gegeven van zich in de voorstad schuilhoudende moordenaars, maar als komedie is het effect geen lang leven beschoren. Op een bepaald moment wordt er zelfs iemand doormidden geboord. Waar je toch ettelijke bloedspatten mag verwachten bij zo’n manoeuvre, wordt het hier behandeld als een onbeduidende (bloedloze) “sight gag” in een aflevering van pakweg eender welke makke sitcom. Geen wonder dat de film niet spoort.

Toch nog twee redenen waarom “Killers” ietsje hoger scoort dan een schamele ster: enerzijds Barbiepop Katherine Heigl die de helft van een film haar kunnen in een wit onderlijfje demonstreert (oh, wat is Filmfreak toch een mannenbastion), anderzijds de laconieke vertolking van Tom Selleck die als een “Magnum P.I.”-tweelingbroer zijn opwachting maakt en het zelfs voor elkaar kreeg om voor zijn snor een eigen verhaallijn(tje) in de wacht te slepen. Ere wie (of wat) ere toekomt.

En omdat dit allesbehalve een film is die smeekt om een making of, gewierook van de cast en crew of verwijderde scènes, zijn we voor een schamele keer blij dat de extra’s uitsluitend de trailer omvatten.