Kinderen zijn hinderen. Een Nederlands rijmvers uit de zeventiende eeuw dat perfect van toepassing is – of toch zou kunnen zijn – als achterhoofdmantra bij het Noorse The Innocents, een thriller waarin kinderen heel gemene dingen doen.

Zo ziet de jonge Ida er geen graten in om haar iets oudere autistische zus Anna hard te knijpen en glasscherven in haar schoenen te stoppen. Omdat haar zus toch geen pijn voelt, maar ook omdat Ida het niet fijn vindt dat haar zus met alle aandacht gaat lopen. Ida en Anna verhuizen aan het begin van de film en aan het begin van de zomer met hun ouders naar een appartementsblok omdat de vader dan dichter bij zijn werk zit. Aha, denk je dan: een thriller over een meisje wiens gedrag van kattenkwaad naar erger zal gaan … maar neen.

Algauw blijkt immers dat er meer aan de hand is en dat de fratsen van Ida maar klein bier zijn vergeleken met wat buurjongen Ben allemaal uitspookt. Die beschikt over telekinetische krachten waarmee hij van op afstand zaken van plaats kan verschuiven en anderen zijn wil kan opleggen. En buurmeisje Aisha blijkt dan weer telepathisch verbonden te zijn met de mensen om haar heen. Wat begint als een rechtlijnige (horror)thriller zoekt vrij snel de omtreklijnen van het paranormale op. En die beslissing komt The Innocents – oorspronkelijke Noorse titel De Oskyldige – niet echt ten goede.

Het lijkt wel of de nochtans doorgaans begenadigde scenarist en regisseur Eskil Vogt – de schrijfpartner van Joachim Trier – een paar ongebruikte ideeën van het eveneens voor Trier geschreven Thelma heeft uitgewerkt tot een soort mini- annex jeugdversie daarvan. En ook al houdt die hocuspocus en berekende spanningsopbouw je wel op je qui-vive, de scenariokronkels die de film van zijn potentiële normale thrillerpremisse doen afwijken maken van The Innocents een soms sputterende hybride. Geen duidelijk antwoord dus op de vraag waarom kinderen zo gemeen kunnen zijn als er geen Damien Thorn op hun geboorteakte staat.

Waardoor The Innocents vooral/enkel punten weet te scoren door een paar potente en goed geregisseerde spanningsmomenten en dito vertolkingen van de kippenvelkinderen in wat je ook kan zien als een eigentijdse variante op en knipoog naar Children Of The Damned.

Gezien op Film Fest Gent.