Indochine is een film die blijven hangen is bij ons. Wanneer we even in onze persoonlijke archieven duiken kunnen we zelfs achterhalen dat we de fim van Régis Wargnier gezien hebben op 20/04/1992 in zaal 9 van Decascoop Gent om 20:00 uur.
Van de 119 films die we dat jaar zagen stond Indochine op nummer 2. Het zegt genoeg. Terugdenken aan deze film met Catherine Deneuve zorgt ervoor dat vooral de fotografie, de prachtige beelden met andere woorden makkelijk terug kunnen opgeroepen worden. Maar ook het bijzonder sterke liefdesverhaal dat de basis vormt voor Indochine.

A-Film brengt deze sterke film nu (terug) uit en het is een must om er de gepaste aandacht aan te schenken. Want opnieuw slaagt men er in om ons te imponeren. Zowat met alles wat deze film ons te bieden heeft. De natuur, het verhaal, de schilderachtige schoonheid van de omgeving, de ijzersterke liefde tussen twee mensen, een bijzonder sterke rol van Catherine Deneuve die met haar warme stem ook tekent voor een perfecte voice-over. Het zwoele, rustige stemgeluid van de Franse actrice doet ons een beetje denken aan 'Mal de toi', een 45 toeren single'tje van lang geleden dat rood van kleur was, ook al geen toeval.

Eliane Devries leidt op een strakke manier de rubberplantage van haar vader. Eliane is ongehuwd wat niet betekent dat er nog nooit een man in haar leven/bed was. Daarnaast heeft ze een dochter geadopteerd, de mooie Camille, een weeskind dat in Eliane haar moeder ziet aangezien ze al op zeer jonge leeftijd aan haar goede zorgen werd overgelaten. De twee hebben een liefdevolle band met elkaar.

Op een dag maakt Eliane kennis met Jean-Baptiste, een marine-officier die maar weinig medelijden toont door een sampan tot zinken te brengen op de loutere verdenking van opium-smokkel. De twee voelen zich sterk tot elkaar aangetrokken, ondanks het onderlinge leeftijdsverschil. Politiek is het bijzonder onrustig in het land, langzaam maar zeker komt de communistische partij op en dat zorgt voor incidenten die op verschillende plaatsen zelfs voor dodelijke slachtoffers zorgen. Op een dag is Camille betrokken bij zo'n actie in de buurt en ze ontsnapt maar ternauwernood aan de dood. Iemand van de marine snelt haar ter hulp en wanneer Camille de ogen opent kijkt ze in de ogen van iemand die volgens haar het leven gered heeft, het kan gewoon niet anders? De man in het witte uniform is Jean-Baptiste.
Camille zou uitgehuwelijkt worden aan ene Than maar het gebeurde brengt haar nu aan het twijfelen waardoor ze te rade gaat bij haar moeder en het verhaal vertelt. Tot ook de naam van haar geliefde valt en blijkt dat moeder en (geadopteerde) dochter op dezelfde man verliefd zijn.

Geen huwelijksklokken, geen tongzoenen, geen opgeklopte kunstmatig in scène gezette romantiek, geen broeierige seks-scènes, en toch een overtuigend, meeslepende liefdesverhaal, het andere soort van cinema dus waar we maar wat graag in meegaan... Twee mensen die zoveel van elkaar houden dat geen geografische grens, immense afstand of andere praktische hindernis niet kan overwonnen worden. Een man en een vrouw die genieten van elkaars aanwezigheid, van hun in elkaar verstrengelde handen en samen bereid zijn om alles (op) te geven voor elkaar.

Het speelt zich allemaal af in een omgeving die wel een verzameling lijkt van de mooiste postkaarten uit het verre Oosten, schitterende plaatjes in de mooist mogelijke kleuren, met een verhaal en een stem die zorgen voor een perfecte omkadering. Bloedmooie film.