In Rome, bij het ochtendgloren, wanneer heel de wereld nog slaapt, is er een man wakker. Die man heet Giulio Andreotti.
Hij is wakker omdat hij moet werken, boeken schrijven, een mondain leven leiden en, in laatste instantie, moet bidden. Andreotti, kalm, achterbaks, ondoorgrondelijk, is al vier decennia aan de macht in Italië. In het begin van de jaren negentig stevent hij onverbiddelijk, zonder arrogantie en zonder nederigheid, roerloos en fluisterend, af op zijn 7de ambtstermijn als Eerste Minister.
Andreotti, geboren in 1919, is een gerontocraat die, naar het voorbeeld van God, niemand vreest en de betekenis van onderdanige vrees niet kent. Hij is het gewend om deze vrees gedrukt te zien op het gezicht van zijn gesprekspartners. Zijn voldoening is koud en ontastbaar. Macht is zijn voldoening. De macht, zoals hij ze graag heeft, vastgeroest en onveranderlijk voor altijd.
Hij komt overal zonder kleerscheuren uit: de verkiezingsuitslagen, de terroristische aanslagen, de beledigende beschuldigingen. Hij blijft er ongevoelig aan en verandert er niet door. Totdat de grootste tegenstander van het land, de maffia, besluit om hem de oorlog te verklaren.
Dan verandert alles. Misschien zelfs voor de roestvaste, ondoorgrondelijke Andreotti. Maar de vraag is of alles wel werkelijk verandert, of is het maar schijn? Een ding is zeker: het is moeilijk om Andreotti te raken, de mens die beter dan wie dan ook weet hoe de wereld in elkaar zit...

Een film uit de Officiële Selectie op het Filmfestival van Cannes (2008).

In 2009 bekroond met 9 Donatello Awards : geëerd met zeven Donatello’s. Toni Servillo kreeg het beeldje voor Beste Acteur maar de film kreeg ook de prijs voor Beste Vrouwelijke Bijrol (Piera Degli Espositi), Beste Cinematografie, Beste Muziek, Beste Make-up, Beste Kapsels en Beste Visuele Effecten.