Goed nieuws : fans van Vincent Price kunnen met een gerust geweten naar de borsten in nood van Elisha Cuthbert komen kijken. Het heerlijk staaltje grand guignol uit 1953 (met één van de beste horrortragische vertolkingen van grootmeester Price) heeft immers niets, maar dan ook niets (op de titel na dan) te maken met deze tienerhorrorprent. Een klassieker is godzijdank gevrijwaard gebleven. Slecht nieuws: deze titelrovende film is de zoveelste gaap, geeuw, snurk-variante op The Texas Chainsaw Massacre : een bende tieners verlaat de platgereden paden, komt bij een bende weirdos terecht en worden nagenoeg één voor één afgeslacht voor sadistische doeleinden.

De film komt opzettend traag op gang, en duurt ook ontzettend lang voor wat in wezen een ordinaire slasherfilm is. Ik heb niets tegen langere films, maar wat baat het als er niets zinnigs mee wordt gedaan. Het eerste halfuur moet doorgaan voor karakterstudie (applaus applaus), maar helaas is er geen interessant studiemateriaal aanwezig. We krijgen dus veel te lang hersendode tieners te zien, die (het zal u niet verbazen) saai, nietszeggend en eendimensionaal zijn uitgetekend en die in niets verschillen van hun voorgangers uit The Texas Chainsaw Massacre, Friday The 13th of zogoed als eender welke andere slasherfilm. Nochtans kan het wel : de personages in Halloween bijvoorbeeld waren ook jong en deden ook dingen die niet mochten, maar ze waren slim en menselijk, en vooral, het kon je als kijker schelen wat er met hen gebeurde. Niet zo dus in House Of Wax, die de ongeschreven wet volgt die stipuleert dat tieners in horrorprenten dom en idioot moeten zijn. Misschien omdat het dan minder pijn doet als ze om zeep worden gebracht ? Zet u dus schrap voor een irritante soundtrack, kibbelende leeghoofden en latex prestaties van Paris Hilton (die nog slechter acteert dan de film eigenlijk al is). We zouden bijna supporteren voor de seriemoordenaar(s) van dienst, maar helaas blijken dat uiteindelijk ook saaie karikaturen te zijn.

De zes jongeren, op weg naar een belangrijke footballwedstrijd, stranden met motorpech in een verlaten dorp in de onderbuik van de American Dream, ontmoeten er een Deliverance-kloon die dode dieren van de snelweg schraapt, en wanen zich even veilig als ze opgevangen worden door plaatselijke garagist Bo. Uiteraard is Bo (samen met zijn zo mogelijk nog geschiftere broer Vincent) de plaatselijke Leatherface van dienst en wordt het jonge grut op bloederige (en ongetwijfeld pijnlijke) wijze met was overgoten om te figureren in het wassenbeeldendorp van de geschifte broers. Sommige vondsten in het laatste uur mogen er best zijn, maar dan is het eigenlijk al veel te laat om nog enig leven in de saaie brouwerij te brengen. Het ontwerp van het titelgebouw bijvoorbeeld is vrij origineel, een open en bloot-make up effect gaat lekker demonisch over de schreef en de verschrikkingen waaraan de arme Elisha Cuthbert wordt blootgesteld zijn goede genrekronkels (om nog maar te zwijgen over haar baseball-knuppelscène - het hoogtepunt van de prent). Maar baten doet het allemaal niet : House Of Wax is en blijft stuurloos ronddobberend wrakhout.