Magisch-realisme: het blijft een genre apart. Vooral omdat je als filmmaker het 'suspension of disbelief' bij het publiek moet zien te ontkrachten, en hen moet overhalen hun geloof in aardse dingen even opzij schuiven in ruil voor een wandeling door het mystieke en ongrijpbare. Precies de ingesteldheid die nodig is om je te laten charmeren door “Het Varken Van Madonna”, een door Frank Van Passel geregisseerde en door Marc Didden meegeschreven romantische fabel, gesitueerd in het gehucht Madonna in de Westhoek.

Hoofdfiguur in “Het Varken Van Madonna” is Tony Roozen (Kevin Janssens), een sales representative/voyageur die willens nillens strandt in Madonna (een boerengat op dertig kilometer afstand van Ieper). En dat op een weekend dat arme Tony zijn vriendin ten huwelijk wou vragen in de Ardennen. In het gezelschap van haar banjospelende vader nog wel. Helaas heeft Tony’s baas net dan het idee om een verkoopwedstrijd uit te schrijven: wie tijdens de drie dagen van het weekend het meeste robotvarkens verkoopt (het beestje luistert naar de naam Porki) krijgt een extra jaarsalaris en een wagen. Wie verliest, mag zijn job gedag zwaaien. Uiteraard is Porki niet zomaar een robotvarken: de machine verspreidt feromoongas dat ervoor zorgt dat de beren en de zeugen in de stal onmiddellijk en veelvuldig aan het rampetampen slaan. Het lot stuurt Tony naar de Westhoek, waar hij in het holst van de nacht de controle over het stuur van zijn wagen verliest, en samen met Porki in de gracht belandt. De reden dat Tony de grip over zijn stuur verloor: hij zweert bij hoog en laag dat hij een soldaat zag opdoemen en dat hij er middendoor gereden is. Op zoek naar een onderkomen trekt hij Madonna in, waar hij na een kennismaking met de plaatselijke museumhouder, een slaapplaats kan versieren in het enige estaminet dat het dorpje rijk is. Hij maakt er meteen kennis met de notabelen van het dorp die in twee kampen zijn opgedeeld: zij die de plaatselijke weg willen laten verbreden, en zij die de verbreding willen tegenhouden in de hoop uit Brussel fondsen te krijgen voor een nieuwe gewestweg. De kans dat Tony midden in die politieke strijd zijn seks opwekkend robotvarken kan slijten bij de plaatselijke varkenshouders lijkt klein. De kans dat hij op tijd Madonna kan verlaten om zich naar de Ardennen te begeven ook.

“Het Varken Van Madonna” past mooi in het oeuvre van Van Passel, en vermengt (dorps)elementen van de tv-klassieker “Terug Naar Oosterdonk” met de romantiek van zijn debuut “Manneken Pis”. Het magische aroma spreekt het meest tot de verbeelding in deze prent: het relaas van de ronddolende geest van een soldaat die omkwam tijdens de eerste wereldoorlog, maar wiens lichaam nooit werd gevonden, wordt mooi verteld. Onder andere omdat Van Passel en Didden diens monologen baseerden op echte getuigenissen van oudstrijders. Ook visueel doet Van Passel er mooi dingen mee, getuige de scène waarin de levende dode de jukebox activeert en vervolgens een discodans inzet op de tonen van Patrick Hernandez’ discoklassieker “Born To Be Alive”. Een nummer dat niet zo maar toevallig is gekozen, daar de mythe rond het in West-Vlaanderen geschreven nummer (link met Madonna Ciccone inclusief) als een rode draad doorheen “Het Varken Van Madonna” loopt (let ook op de mooie cover van Flip Kowlier tijdens de eindgeneriek).

Helaas is de film niet altijd en overal even sterk: de centrale verhaalas rond Kevin Janssens die in de Westhoek komt vast te zitten is al bij al maar flets, en echt veel diepgang heeft zijn personage niet. Gelukkig wordt het een en ander gecounterd door amusante, zij het breed uitgesponnen karikaturale op de gulle lach mikkende vertolkingen van onder andere Wine Dierickx (als de plaatselijke schooljuf) Wim Opbrouck (als de burgemeester), Peter van den Eede (als priester die zijn kudde wel heel graag ziet) en Marc Van Eeghem (als laconieke garagist).

Het een en ander komt haaks op elkaar te staan: het relaas van de dolende soldaat en zijn intussen bejaarde weduwe die op hem wacht heeft veel meer resonantie dan de tribulaties van de gestrande Tony. Niet alleen tijdens de eerder vernoemde jukeboxdans, maar ook in de openingsscène en vlak voor de finale doen Van Passel en Didden mooie dingen met de Westhoekerfenis van de eerste wereldoorlog. Dat niet alle bouwblokken sterk in elkaar klikken, blijkt tijdens de met feromoon geparfumeerde climax die – alle goede bedoelingen ten spijt – niet overtuigt, zelfs als past het in de magisch-realistische sfeer. Aan ambitie dus zeker geen gebrek in “Het Varken Van Madonna”, dat zeker meer dan een aimabele aai over de bol verdient, maar te onevenwichtig in elkaar steekt om het allemaal voluit te omarmen.