In het land der blinden is perceptie koning. Applaus voor Richard LaGravanese om ons daar met A Family Affair op te wijzen. Want waar het ooit bon ton was om schamper te doen over het verzameld werk van Nancy Meyers – zich ietwat ophoudend in hetzelfde universum als deze familiale affaire – is het nu besluitwaardig te poneren dat haar films meesterwerken zijn in vergelijking met de koude kul die LaGravanese hier serveert.

Something’s Gotta Give, The Holiday, It’s Complicated … manna uit de posh romantische cinemahemel is het als je vergelijkt met wat je hier in de maag krijgt gesplitst. Niet dat LaGravanese als enige schuld draagt. Het script van Carrie Solomon verdrinkt in voorspelbaarheid, en Nicole Kidman verkwist hier alle acteertalent dat ze bezit. En dat is toch wel vrij veel.

A Family Affair komt er wat op de hielen van The Idea of You en focust zich ook op de romance tussen een oudere vrouw en een jongere hunk die toevallig ook nog beroemd is. Hathaway kreeg daar stoom in de navel van een jonge popgod, hier is het Kidman die de botox voelt krullen als ze oog in oog komt te staan met een steracteur (Zac Efron). The Idea of You was ook geen goede film, maar ook die titel is een meesterwerk in vergelijking met A Family Affair.

De adder onder het liefdesgras is de aanwezigheid van Joey King. De dochter van Kidman en tegelijkertijd ook de persoonlijke assistent van Efron. En die vindt het totaal niet kunnen dat haar ma rollebolt met de kwallerige en egotrippende playboy. Waarop ze dan maar probeert om de relatie te dwarsbomen vooraleer ze hun minnespel finaal toch goedkeurt eens ze tot Hollywoodiaans inzicht is gekomen.

Solomon en LaGravanese grossieren in clichés. Zo pompen ze het drama nog wat op door Kidman op te zadelen met een overleden echtgenoot, en het laatste halfuur waarin King vlugger dan vliegens haar inzicht vindt is van een tot op het bot versleten banaliteit. King acteert trouwens heel furieus, maar komt daar niet ver mee omdat haar personage zowel aan de pool als aan de evenaar verschrikkelijk irritant loopt te wezen. Efron leidt nog het minst gezichtsverlies, al dan niet omdat hij door eerder in zijn carrière op te draven in films als Bad Neighbours en Dirty Grandpa zijn persoonlijk dieptepunt al had bereikt. Liefde, ‘t kan zo schoon zijn, maar blijkbaar ook vervelend, saai en tenenkrommend onbeduidend. Wie had dat ooit gepeinsd?