Een goede buur is beter dan een verre vriend. Een goede film soms ook. In het geval van “Neighbors” (in niet-Amerikaanse contreien uitgebracht als “Bad Neighbours”, ogenschijnlijk om de verwarring met de populaire Australische soap te vermijden) doe je er echter goed aan om alle uit het oog verloren vrienden, kennissen en zelfs vijanden op te trommelen. Is het niet voor een filosofische sessie over het vervellen van de tijd, dan misschien voor een spelletje Uno. Of Scrabble. Of Pinguin Panic.

Veel leute en plezier valt er immers niet te rapen in deze door Seth Rogen en zijn vaste productiepartner Evan Goldberg geproduceerde lach of ik schiet-komedie. Integendeel: dit zootje is exemplarisch voor de scatalogische grens waar steeds meer Amerikaanse mainstreamkomedies elkaar ontmoeten: gortigheden worden zonder finesse op het scherm gekwakt, en dat in een premisse die je in geen honderd jaar serieus kan nemen. Goed, serieus nemen in een komedie hoeft niet (ha ha), maar “Bad Neighbours” is grotendeels te belabberd voor woorden.

Seth Rogen en Rose Byrne (die precies heel graag een Gouden Framboos voor Slechtste Actrice op de schoorsteenmantel wil zien prijken) zijn Mac en Kelly Radner, een getrouwd koppel dat net een dochtertje heeft gekregen. Dat is wennen voor de twee: op de hort gaan met vrienden is er niet meer bij, en zelfs onbekommerd vrijen is uit den boze. De peis en vree krijgt nog een grotere knauw wanneer het huis naast dat van hen plots een studentenfraterniteit wordt. Eén van Delta Psi Beta dan nog wel, bekend om hun luidruchtige feestjes. Clubleider Teddy Sanders (Zac Efron) ziet het zelfs als zijn persoonlijke plicht om de grenzen te verleggen en de 'wall of fame' te halen met een geschiedschrijvende knalfuif. Mac en Kelly zijn niet opgezet met de komst van de lallende en brallende studenten. In eerste instantie triggeren de jongelui de nostalgie naar hun eigen studententijd, maar nu ze én volwassen én gesettled zijn kunnen ze de ongein in hun voor- en achtertuin niet goedkeuren. Wanneer de toenaderingspogingen met de studenten op niets uitlopen, zien beide partijen nog slechts één kans om als overwinnaar uit de strijd te komen en dat is door de ander weg te pesten …

“Bad Neighbours” gaat gigantisch de mist in wanneer het grof geschut wordt bovengehaald: het universum der plaatsvervangende schaamte is te klein om veilig in weg te duiken wanneer Rogen en Efron met rubberen penissen duelleren of wanneer Rose Byrne zich (jawel) laat melken. De momenten waarop de inspiratie wel even op de brainstormthee mocht (de scène met de airbags, het De Niro-feest) zijn te schaars om dit boeltje te kunnen redden. Eigenlijk zijn het niet eens de flauwe pis- en kakgrappen die voor de grootste frustratie zorgen, maar de combinatie daarvan met totaal irrelevante, belabberde en infantiele levenslessen.

Langs de ene kant het publiek willen entertainen met scheepsladingen boertige humor, en langs de andere kant moraliserend vingerwijzen: het is een combinatie die als een tang op een varken blijft slaan als de gulden middenweg tussen de twee uitersten niet wordt gevonden. En die weg is hier nergens te bespeuren. Het is in elk geval frappant hoe “Bad Neighbors” zowel de personages als het publiek in gelijke mate voor idioten verslijt: zalig zij die te oud of te slim zijn voor deze shit.