De Italiaanse cineast Matteo Garrone kent duidelijk zijn inlandse klassiekers. Wat hem siert. De geur en teneur van het neorealisme is dan ook niet veraf in zijn Cannes-prijsbeest “Dogman”, dat de grauwe volksrealiteit van De Sica en co combineert met hedendaags misdaadmachismo. Oud en nieuw verenigd dus in een film die narratief te weinig hout blijkt te snijden om als een geslaagd huwelijk te boek te staan. Een mening die lang niet iedereen zal toegedaan zijn, daar deze karakterstudie na zijn doortocht in Cannes al direct als een neoklassieker over de bol en onder de kin werd geaaid. 

Misdaad is een dagelijkse realiteit in een duister en onooglijke kustplaatsje, zo’n veertig kilometer verwijderd van Napels. Ook voor Marcello, een timide man wiens onvoorwaardelijke liefde voor honden van hem de geschikte man maakt om viervoeters te verzorgen, te trimmen en onderdak te geven. Wat hij daarmee verdient is nauwelijks toereikend genoeg om financieel een goede beurt te maken bij zijn dochtertje dat bij zijn ex inwoont. Dus dealt hij onder de Frolicdozen en Palblikken illegaal wat drugs, en hij is er ook niet vies van om mee te stappen in andere daglichtschuwende zaakjes waar de Adidastrainingdragende bruut Simoncino een aandeel in heeft. Onder invloed van Simoncino glijdt Marcello verder binnen in een spiraal van steeds driester wordend geweld waarin zelfbehoud een kostbaar goed blijkt te zijn.   

Garrones sombere beeldschepping en de in Cannes met een prijs voor de beste mannelijke vertolking bekroonde acteerprestatie van Marcello Fonte houden “Dogman” aanvankelijk op koers. Of liever, laten tijdens het eerste halfuur uitschijnen dat Garrone kiezelstenen legt die leiden naar een pad waarop de uitzichtloosheid van het bestaan een filmische uppercut te wachten staat.

De knock-out blijft echter uit: het conflict tussen Marcello en Simoncino ontvouwt zich al bij al zonder verrassingen, en de voor de hand liggende climax is eerder enerverend dan elektrificerend. Daar zit ook de cinematografisch banale karaktertekening van Simoncino voor veel tussen. Een realistische karaktertekening, misschien - maar in het nastreven van dat realisme blijft  Garrone willens nillens in de middelmaat steken.

Het personage van het dochtertje is er enkel maar om Marcello extra menselijk te maken en hem van extra emoties te voorzien. Een trucje van de scenariofoor dus, dat als goedkope oplossing niet moet onderdoen voor eender welke manipulatieve weerhaak uit eender welk Amerikaans script. Terwijl dat waarschijnlijk net het commerciële vaarwater is waar “Dogman” niet wil in aanmeren. Een lot dat Garrones in een alsmaar gewelddadiger wordende samenleving gesitueerde weltschmerz uiteindelijk toch te wachten staat.