En toen dachten de Fransen: wat als we net als Mel Brooks een La folle histoire du monde draaien en ons enkel concentreren op het Romeinse luik daarvan? Van het gedacht kwam de uitwerking en het resultaat kreeg als titel Deux heures moins le quart avant Jésus-Christ mee. En werd een dikke hit in Frankrijk – de pluchezetelteller stond er in oktober 1982 na amper een week op 400.000 bezoekers – en andere Franstalige gebieden.

Oorspronkelijk was Jean Yanne zijn Romeinse komedie aan het uitwerken voor een Amerikaanse producent met als bedoeling er een televisieserie van te draaien. John Belushi was naar het schijnt in de running om daarin een rol te vertolken. Of dat nog zou gelukt zijn voor zijn vroegtijdige dood in 1982 is de vraag. Maar zover kwam het uiteindelijk niet: het was regisseur/producent Claude Berri die Yanne en het project naar Frankrijk terughaalde onder het mom ‘we kunnen die film ook gewoon bij ons maken met Coluche in de hoofdrol’.

Gewoon bij ons stond toen synoniem met Tunesië. Berri coproduceerde de film immers met Tarak Ben Ammar, een man die mee aan de productionele wieg stond van heel wat Franse en Amerikaanse producties die in Tunesië werden opgenomen en ook nog zou samenwerken met onder meer Roman Polanski, Brian De Palma en Jean-Jacques Annaud. De Dino De Laurentiis van Tunesië zeg maar.

Beide heren zorgden voor een productiebudget dat hoog genoeg was om Yanne de kans te geven om zijn Romeinse spoof met de gepaste geuren en kleuren te draaien. Met daarin voorzien een flinterdunne verhaaldraad waarin de naïeve garagist Ben-Hur Marcel (Coluche) betrokken raakt bij een complot tegen Julius César (Michel Serrault) terwijl die laatste de ontvangst van Cleopatra (Mimi Coutelier) in goede banen moet leiden in zijn Noord-Afrikaanse kolonie Rahatlocum. Niet dat het verhaal een rol speelt: Yanne zet vooral in op grappen met een hoog anachronismegehalte. In zijn Romeinse rijk zijn er supermarkten, parkeermeters, slagbomen, brandweerwagens, disconachtclubs voor een homoseksueel clientèle en zelfs televisietoestellen en reclamepanelen. Bovendien stopte Yanne het scenario ook vol met verwijzingen naar moderne feiten zoals vakbondsacties en hoge haverprijzen.

Tot luidop lachen nodigt het allemaal niet uit, al kan er op zijn minst acht keer gezond gegniffeld worden in deze zandbak. Edoch de afwezigheid van een geïnspireerd script of echte dijenkletsers maken er in de eerste plaats een vermoeiende zit van. Ook de keuze om Serrault carte blanche te geven om hier nog nichteriger uit de hoek te komen dan in La cage aux folles was niet echt een geslaagde. Misschien hadden Yanne en co beter nog eens het verzameld werk van Uderzo en Goscinny gelezen vooraleer de productie op te starten. Al had de wisselvallige annex gebrekkige kwaliteit dus geen invloed op het commerciële succes van de prent. Dus tja kijk … vele kleine gniffels samen maken een grote zeker? Errare Humanum Est.