Het ijzer smeden terwijl het heet is: als Gillian Flynn slim genoeg is om die kunst te beheersen, dan moet ze zich waarschijnlijk geen zorgen meer maken om haar financiële toekomst. Met drie goed ontvangen romans op haar naam was de voormalige journaliste en televisiecriticus van Entertainment Weekly al naarstig aan de weg aan het timmeren, en inmiddels zijn twee van die boeken verfilmd. Voor prijsbeest “Gone Girl” kreeg ze zelfs anderhalf miljoen dollar voor de rechten toegespeeld, en de succesvolle verfilming van David Fincher zorgde voor een aanzienlijke meerverkoop en grotere internationale naamsbekendheid. En een contract in Hollywood: zo zou ze zich hebben geëngageerd om samen met Fincher te werken aan een remake van “Hitchcocks Strangers On A Train”. Daarnaast is ze samen met Fincher aan het werken aan de HBO-serie “Utopia” en er zijn eveneens plannen om haar debuutroman 'Sharp Objects' te verfilmen.

Haar tweede roman – het uit 2009 stammende “Dark Places” – schopte het intussen tot op het witte doek. Regisseur Gilles Paquet-Brenner (“On M’appelait Sarah”/”Haar Naam Was Sarah”) is evenwel geen Fincher: hier geen cinematografische hoogstandjes die het bordje ‘genie aan het werk’ rechtvaardigen, maar een eerder onopvallende mise-en-scène die zo duister is dat te vrezen valt dat de Fransman de ‘dark’ uit de titel heel letterlijk heeft geïnterpreteerd. Ook de plot is niet zo sterk als die van “Gone Girl”: Paquet-Brenner doet weliswaar zijn best om de over twee tijdslagen uitgesmeerde whodunit boeiend te houden, hij kan niet vermijden dat ergens halverwege een metaalmoeheid de kop opsteekt die de relevantie van het hoe en waarom van de intrige een serieuze knauw toedient.

Eén van de drijvende krachten achter “Dark Places” is Charlize Theron. Zij is een van de producenten en speelt tegelijkertijd de hoofdrol. Die van Libby Day, een boerendochter uit Kinnakee, Arkansas. In 1985 ontsnapte ze ternauwernood aan de dood terwijl haar moeder en twee zusjes thuis werden vermoord. De verdenking viel op haar broer Ben, die eerder al geviseerd werd voor oneerbare feiten met jonge meisjes en satanisme. Al dan niet onder invloed van de politieondervraging duidt Libby haar broer als moordenaar aan. Jaren later is Libby op de dool. Ze schreef een boek over de feiten, maar de opbrengsten daarvan heeft ze niet al te goed belegd. Ze kan zich emotioneel niet binden en staat op het rand van bankroet.

Tot ze een aanbod krijgt van een vereniging die zich “The Kill Club” noemt. Een groep misdaadfanatiekelingen die kickt op het onderzoeken van nooit echt opgehelderde moorden. De leden ontwikkelen elk hun eigen theorie en speuren zo als privédetectives naar de waarheid. The Kill Club nodigt Libby uit om haar feiten op de moorden te brengen, in de hoop zo klaarheid te kunnen scheppen in de zaak. Voor The Kill Club staat immers als een paal boven water dat Ben onschuldig is, en de moorden niet heeft gepleegd. Een aanvankelijk weigerachtige Libby stemt – in ruil voor een forse vergoeding – toe om haar reeds vijfentwintig jaar opgesloten broer op te zoeken in de hoop alsnog de echte waarheid te achterhalen. Voor Libby wordt dat het begin van een confrontatie met zichzelf en de spoken uit haar verleden.

Op zich biedt “Dark Places” genoeg machinaties om twee uur bij de les te blijven, het vuur wakkert echter zelden of nooit aan. Of het door Paquet-Brenners duistere aanpak komt – een iets te overduidelijke metafoor voor de troebele mentale toestand van het gros van de personages zorgt voor nogal wat donkere beelden – of toch door Flynns bronmateriaal: de jury is er nog niet uit. Vast staat sowieso dat deze prent – die naast Charlize Theron interessante namen als Nicholas Hoult, Christina Hendricks, Chloë Grace Moretz, Tye Sheridan en Corey Stoll op de titelrol heeft staan – jammerlijk finisht als te oppervlakkige en weinig begeesterende detectivethriller.