“A Wonderful World” is het geenszins in het Japanse kuststadje Taiji, waar jaarlijks (tussen september en april) 2300 dolfijnen worden afgeslacht. Ric O’Barry (de ex-trainer van de dolfijnen die de oorspronkelijke Flipper-televisiereeks bevolkten) klaagt deze barbaarse praktijken aan in “The Cove”, een documentaire die haarfijn laat zien hoe de autoriteiten en ‘vissers’ in Taiji hun sadistische handel en wandel voor de buitenwereld afschermen.

O’Barry omringde zich met gelijken bij het maken van de documentaire. Regisseur Louie Psihoyos is een van de stichters van de Oceanic Preservation Society en heeft dus het hart op de juiste dolfijnenplaats. Deze non-profitorganisatie heeft als taak om te duiden wat er met de oceanen (en zijn bewoners) gebeurt, en aangezien dat vaak minder fraaie dingen zijn, hoort een geweten schoppen meteen ook tot de taak van de organisatie. Psihoyos is ook een gelauwerd fotograaf die zeventien jaar voor National Geographic werkte. Met een tiental durfalmilieuactivisten maakten Psihoyos en O’Barry clandestiene opnames van de slachtpartij, in de hoop de internationale goegemeente te confronteren met deze atrociteiten. Daarvoor bedienden ze zich zelfs van als rotsblokken gecamoufleerde high-techcamera’s die ze leenden van George Lucas’ ILM-studio’s. “The Cove” eindigt met deze beelden waardoor de prent geenszins voer is voor (dier)gevoelige zielen. Al hoef je geen vegetariër of groene jongen te zijn om geschokt te zijn door de praktijken in Taiji. Geen enkele zichzelf respecterende vlees- en viseter kan onbewogen blijven bij de wetenschap dat onschuldige en intelligente dieren massaal worden afgeslacht zonder de minste vorm van mededogen. De dieren worden eerst massaal in de val gelokt met een geluidsmuur, waardoor de dolfijnen hun gevoel voor oriëntatie verliezen en letterlijk een vogel voor de kat zijn. Alsof die (om economische drogredenen gerechtvaardigde) moordpartij nog niet erg genoeg is, wordt het nog cynischer. Blijkt immers dat uitbaters en eigenaars van dolfinaria maar al te goed weten wat er zich in Taiji afspeelt. Meer nog, de dolfijnentrainers zijn er getuige van hoe de dolfijnen in het nauw worden gedreven en kiezen dan de dieren uit die ze willen voor hun dolfijnenshows. Dat de rest vervolgens koelbloedig en sadistisch om het leven worden gebracht, raakt hun koude kleren niet. Het dolfijnenvlees wordt daarna op de markt gedumpt (waar nauwelijks nog vraag is naar ‘de delicatesse’) of gratis verdeeld in de lunchdozen van opgroeiende kinderen. Fijn, zou je misschien kunnen denken als je aan het dierenleed voorbijgaat. Aber nein… blijkt immers dat dolfijnenvlees zeer kwikhoudend (en dus giftig) is. Kortom, de dolfijnen sterven massaal zonder enige vergoeilijkende reden wat dan ook.

Dat “The Cove” kan verweten worden (te) prekerig te zijn, is een feit. Maar het staat niet in de weg dat het doel de middelen heiligt. Er is het onnoemelijke dierenleed, een regering die zonder scrupules Chang met de pet giftig kwik door de strot duwt, en er is een organisatie (de International Whaling Commission) die wel degelijk weet heeft van het bloedbad in Taiji, maar meer dan moedwillig een oogje dichtknijpt. De vete die O’Barry met zichzelf uitvecht (de man weet ironisch genoeg dat hij mee aan de wieg staat van de dolfijn als kunstjesdier-commercie, daar de meeste dolfinaria pas big business werden na het succes van “Flipper”) voegt een boeiende persoonlijke insteek toe.

“The Cove” laat pijnlijk de rotte kant van de mensheid zien, in naam van het grote of kleine geld of zelfs puur uit sadisme of voorbijgestreefde traditie. Lichtpunt is alvast dat het wereldwijde protest tegen de praktijken groeit en de jacht – net zoals de zeehondenjacht – steeds moeilijker te verkopen valt aan de publieke opinie. Al wil dat helaas vooralsnog niet zeggen dat de praktijken in Taiji worden stopgezet.

Verplicht kijkvoer, deze documentaire, al moet u er misschien wel een eindje rijden om deze op het filmfestival van Gent met de publieksprijs bekroonde documentaire te zien. “The Cove” ging immers maar in vier steden (Gent, Brussel, Antwerpen en Luik) in première. Laat dat u vooral niet tegen houden om eens lekker boos te worden in de cinema. En te geloven dat misschien – heel misschien – een individu toch het verschil kan maken.

Gezien op het Filmfestival van Gent.