Wat er door het struikgewas ruist is het minste van de achtjarige Peters zorgen. Die wil vooral weten wat de geluiden zijn die hij langs de andere kant van de muur van zijn slaapkamer hoort. Cous-couskreten mogen af het lijstje der mogelijkheden, want die hoort men niet.

En wie klopt er op zijn muur, nog zo’n pertinente vraag. Al vindt hij die antwoorden niet bij zijn ouders, die alles afwimpelen als kinderlijke fantasie. En dan wordt Peter op school nog gepest ook. Een mooie kindertijd, het is deze ukkepuk niet gegund. En het wordt nog erger. Gaandeweg blijkt immers dat zijn ouders mesjogge psychopaten zijn die hem geregeld in de kelder opsluiten. En er openbaart zich ook nog een familiegeheim waarvan de genesis zich een beetje laat vergelijken met die van Richard Mathesons kortverhaal Born of Man and Woman uit 1950 - al is dat een link die nergens wordt gepropageerd door de makers.

Feit is dat er rare dingen gebeuren in het huis van Peter, en regisseur Samuel Bodin brengt die dingen in zijn langspeeldebuut Cobweb met sfeervolle panache in beeld. Alleen is het niet altijd duidelijk in welke richting scenarist Chris Thomas Devlin hem stuurt. Niets mis met raad maar raak-enigmascripts, maar Bodin loopt precies toch af en toe wat verloren zonder duidelijke richtingaanwijzers. Het ene moment zijn de ouders de boosdoeners, dan zijn ze slachtoffer, en wat met die dubieuze moordplot die halverwege opduikt … het lijkt allemaal een beetje op rodeharinggekwak vooraleer Devlin en Bodin in pakweg het laatste halfuur hun troefkaart op tafel gooien.

Whitney Houston dacht ooit dat liefde de dag kon redden, hier kon focus de held van het moment zijn geweest. Zoals de zaken nu zijn moet Cobweb zich tevreden stellen met een ietwat onopvallende plaats in het kippenvelmiddenveld: al veel beter gezien dus, maar – oh ja – ook al veel slechter. Spreken wel nog in het voordeel van deze kobbenette: een paar goed getimede kiekeboes – van een mooi nachtmerriemoment ergens in het midden tot monsterlijk getrippeltrap tijdens de opbouw naar de climax – en best geïnspireerde (centrale) vertolkingen.

Woody Norman laat zien dat hij wel degelijk wat heeft geleerd aan de zijde van Joaquin Phoenix op de set van C’Mon C’Mon en Lizzy Caplan mag als zijn moeder haar innerlijke Annie Wilkes nog eens loslaten. Spoor even seizoen twee van de serie Castle Rock op voor het vergelijkingspunt. Of niet. Er is natuurlijk veel om naar te kijken. En tijd is net als het web van de spin een elastisch en fragiel begrip. Also sprach Nietzsche. Ooit. En ergens.