De tristesse van het leven blijft populair. De dood mag dan wel door vrezen gevreesd zijn, het levenseinde van bekende mensen (zeker als dat spectaculair of intriest is) blijft hoog scoren op de populariteitsmeter. Dat bleek onlangs ook op Canvas toen de “Belpop”-afleveringen rond Louis Neefs (gestorven in een verkeersongeval) en Ann Christy (op jonge leeftijd overleden aan kanker) op heel wat bijval konden rekenen. Van die portretten is het maar een kleine stap naar “Cloclo”, het levensverhaal van de Franse charmezanger Claude François. Niet zomaar een charmezanger trouwens, maar eentje die in al zijn decadentie meer wel dan niet op de juiste knopjes drukte. Het feit dat François op een ronduit knullige manier aan zijn einde kwam op 11 maart 1978 – na elektrocutie terwijl hij een lamp probeerde te vervangen terwijl hij in zijn badwater stond – zorgt ervoor dat zijn leven, dood en muzikale erfenis tot de verbeelding blijven spreken.

Florent-Emilio Siri (doorgaans geassocieerd met stoere actiebrokken als “Nid de Guêpes” en het door Bruce Willis gedragen “Hostage”) doet het succulente levensverhaal van François ophitsend uit de doeken, en vermijdt er een heldenverering van te maken. Opmerkelijk, daar de film er kwam met de toestemming en medewerking van Claudes twee zonen. De mindere kantjes van Cloclo (opvliegende controlefreak, egocentrische ijdeltuit) worden niet weggevijld en zijn even aanwezig als zijn hitgevoelige podiumprésence.

Claude François werd op 1 februari 1939 geboren in Egypte. Zijn Franse vader had een directeursfunctie bij het Suezkanaal, zijn Italiaanse moeder was huisvrouw. In 1956 moest het gezin (inclusief Claudes drie jaar oudere zuster Marie-José) naar Frankrijk vluchten toen de regering Nasser het Suezkanaal nationaliseerde. Claude droomt van een carrière als muzikant, maar daar wil zijn vader niets van weten. Het komt tot een breuk tussen vader en zoon die nooit meer wordt gelijmd. Claudes muzikale carrière begint als orkestdrummer, al maakt hij het van meet af aan duidelijk dat hij een carrière als zanger ambieert. In 1960 trouwt Claude met de Britse danseres Janet Woollacott, en lijkt hij klaar om echt aan zijn zangcarrière te werken. Helaas flopt zijn door Phillips uitgebrachte eerste single “Nabout Twist” genadeloos. En verlaat Janet hem voor Gilbert Bécaud.

Wanneer de scheiding definitief is uitgesproken in 1967, heeft François al van het succes mogen proeven. “Belles, belles, belles”, een cover van een hit van The Everly Brothers, wordt zijn eerste grote succes en in 1964 heeft hij met deze en andere singles genoeg verdiend om in Dannemois een oude watermolen te kopen en te restaureren. In datzelfde jaar treedt hij voor de eerste keer op in de befaamde zaal Olympia in Parijs en twee jaar later treedt hij voor de eerste keer op met danseressen, de zogenaamde “Clodettes”.

Na een mislukte romance met France Gall kiest Claude voor Isabelle Forêt bij wie hij twee zonen krijgt. Zo veel is hij echter bezig met zijn imago en reputatie dat hij één van die twee verborgen houdt voor de buitenwereld. In 1967 richt hij “Disques Fléche” op, zijn eigen platenlabel, waarmee hij meteen de eerste Franse artiest was die zijn oeuvre in eigen beheer kon uitbrengen. Na de breuk met France Gall schrijft hij “Comme D’Habitude”, dat zou uitgroeien tot het meest bekende én meest gecoverde lied ter wereld. Dat vooral omdat de door Paul Anka vertaalde Engelse versie “My Way” wereldwijd bekend zou worden in de versies van onder meer Frank Sinatra en Elvis Presley. Naar verluidt bestaan er zo’n 1500 verschillende versies van het nummer. In de jaren zeventig stort Cloclo zich voluit op de disco, en richt hij ook nog een magazine, modellenbureau en parfumlijn op. En dan komt die fatale dag in maart 1978.

Als biopic is “Cloclo” aanvankelijk in hetzelfde bed ziek als zoveel andere: de bepalende etappes in het leven van het hoofdpersonage worden fragmentarisch afgehaspeld, maar het duurt niet lang vooraleer dat euvel er geen meer is. “Cloclo” vat de psyche van zijn flamboyante hoofdpersonage perfect en wisselt de kitsch af met een graad van oprechte ontroering, dat alles ondergedompeld in een frivole reconstructie van de seventies. Al is de echte koopwaar zonder twijfel Jérémie Reniers vertolking: alleen al het feit dat hij als twee druppels water op Claude François lijkt, geeft deze film een hypnotiserende ondertoon mee. Wie niet beter weet zou zowaar denken dat Cloclo zelf terug op de bühne is gesprongen. Of hoe de man die ruim 70 miljoen platen verkocht de flamboyante oorwormbiopic heeft gekregen die hij verdiende.

De extra’s zijn beperkt tot de bioscooptrailer. Een best of-compilatie of een dosis archiefbeelden zou nochtans niet hebben misstaan. Voordeel is wel dat er geen overbodige ‘making of’ is waarin iedereen elkaar bejubelt, maar waarin eigenlijk maar weinig nuttige info wordt verschaft.