Sally Bowles (Liza Minnelli) een jonge dame, gekleed in jarretelles, die niet op haar mondje is gevallen, en droomt van een grote filmcarrière. Ondertussen knoopt ze de eindjes aan elkaar in de Kit Kat Klub, een Berlijnse nachtclub, waar ten tijde van de jaren '30 alles mag en alles kan. Op een dag ontmoet ze de Engelsman Brian Roberts (Michael York). Brian neemt zijn intrek in een kamer rechtover die van Sally. De twee worden goede vrienden en zelfs meer dan dat. Hun relatie wordt op de proef gesteld als ze de rijke hertog Maximilian von Heune ontmoeten. Hij kan de man zijn die voor Sally veel deuren opent. En dat betekent dat er opofferingen gemaakt moeten worden. Er is niet alleen de gecompliceerde relatie tussen Sally, Brian, en Maximilian. Het liefdesgeluk tussen hun kennissen Fritz en Natalia verloopt ook nogal stroef. Fritz is een gigolo die denkt dat hij met Natalia het groot lot heeft gewonnen. Zij weet dat Fritz uit is op haar geld, maar toch voelt ze veel voor hem. Alleen betwijfelt ze of hun liefde kan overleven in een maatschappij die meer en meer de Nazi-doctrine volgt.

Het eerste wat opvalt als je Cabaret bekijkt, is dat de film veel weg heeft van Baz Lurhmanns Moulin Rouge. Je hebt girl meets boy, girl and boy fall in love, gevolgd door het 'come what may'-aspect. Aangezien Cabaret zijn dertigste verjaardag viert, moeten we eigenlijk zeggen dat Moulin Rouge veel weg heeft van Cabaret. Voor beiden is dat een compliment. De liefde is nog steeds een 'many splendored thing' en we zijn nog altijd even wild van McGreggor en Kidman, en dat zal altijd wel zo blijven. Minnelli en York moeten echter niet onderdoen aan de vertolkingen van hun latere opvolgers. We zijn dan zeer verheugd dat we het 30-jarige duo en de film Cabaret diezelfde status toebedelen. Deze film heeft zoveel troeven dat we niet weten waarover we het eerst moeten hebben.

Laten we beginnen met de vertolkingen. Het acteerwerk en het zangtalent van Liza Minnelli zijn gewoonweg schitterend. Door haar zwarte pupillen, grote wimpers, groene nagels, sexy haarkapsel en gedreven door een oerinstinct draait ze, met het grootste gemak en vanaf de allereerste minuut dat ze in beeld verschijnt, iedereen rond haar vinger. Zij is zonder twijfel dé glinsterende diamant van Cabaret en dat ligt niet alleen aan haar kwaliteiten van 'bumsen'-experte. Waarvoor dit Duitse werkwoord staat, mag je zelf opzoeken. De tweede troef is acteur Joel Grey die verborgen onder een dikke laag make-up zich mag laten gaan als Emgee, de eigenzinnige ceremoniemeester van de Kit Kat Klub. En dan is er nog het personage van Michael York. Het grappige is dat York een screentest deed nadat hij hoorde dat de regisseur op zoek was naar een acteur die leek op Michael York. Het is dan alleen maar logisch dat hij zijn kans waagde voor die rol, en mét succes.

Wie aan Cabaret denkt die legt natuurlijk ook een link naar de muziek. De film is immers gebaseerd op het boek én de musical die voordien furore maakte op Broadway. De liedjes zoals Mein Herr, Money Money en het onvergetelijke titelnummer Cabaret blijven nazinderen. En dat omdat ze an sich onvergetelijk zijn, maar ook dankzij een sublieme regie van Bob Fosse en een idem dito choreografie, die ze stuk voor stuk tot leven wekken. Cabaret werd bedolven onder tien oscarnominaties. De kans dat ze die alle tien konden verzilveren was klein, want ze moesten het opnemen tegen een zware concurrent: The Godfather. Toch sleepte Cabaret acht Oscarbeeldjes in de wacht, waaronder die voor beste film, regisseur, actrice en choreografie. Joel Grey haalde het in de categorie van beste mannelijk bijrol zelfs van Al Pacino. Zoals uit de extra's blijkt was Cabaret voor veel betrokkenen ook een hoogtepunt in hun carrière. Liza Minnelli speelde nadien niet echt meer mee in grote kaskrakers, haar huwelijken niet meegerekend. Micheal York zien we tegenwoordig wel nog opduiken in de Austin Powers films. Kwalitatief niet meteen de hoogstaande films, maar ze brengen wel schandalig veel geld in het laatje. En rond regisseur Bob Fosse (All That Jazz) werd het ook vrij stil. Hij stierf in 1987 aan een hartaanval. Fosse is dan wel niet meer onder ons, maar gelukkig blijft zijn film dertig jaar na datum nog steeds overeind.