Zombie overkill dreigt om het hoekje. Zelfs al blijft “The Walking Dead” bij de start van het zevende seizoen begeesteren. En zelfs al zijn zomcoms als “Warm Bodies”, “Burying The Ex” en “Life After Beth” tot op zekere hoogte best te genieten met een thee en koekje op de schoot. Maar toch: in tijden dat grootschalige zombieavonturen als “World War Z” levende doden salonfähig maken, kan het deugd doen om nog eens bijtgrage ondoden tegen het lijf te lopen die het in de eerste plaats op de genredie-hards gemunt hebben. Het is op die hectare dat Zuid-Koreaan Sang-Ho Yeon bepakt en bebloedzakt het evangelie komt preken.

Yeon levert met “Train To Busan” (originele titel: “Busanhaeng”) zijn eerste live-actionfilm af, nadat hij eerder liefhebbers van Oosterse cinema probeerde te paaien met volwassen animatiefilms. 2016 is voor Yeon blijkbaar het jaar van de zombie, daar hij naast “Train To Busan” met “Seoul Station” eveneens een volledig geanimeerde prequel afleverde. “Train To Busan” volgt netjes de genrekenmerken: een lek in een biotechbedrijf zorgt voor een virus dat iedereen die geïnfecteerd raakt in een bloeddorstige zombie transformeert. Wie wordt gebeten, verandert op zijn beurt in een op de slagader mikkende predator. En zo veranderen wereldsteden in zombieterritoria terwijl het einde van de wereld nabij sluipt. Al is sluipen niet het juiste woord gezien de supersprintsnelheid waarmee de zombies zich hier voortbewegen.

Het gros van “Train To Busan” speelt zich af op een trein. Logisch, gezien de titel. Een trein die op een niet zo vredelievende ochtend van Seoul naar het zuidelijk gelegen Busan rijdt. Aan boord onder meer fondsenbeheerder Seok-Woo die met zijn dochtertje Su-An afreist naar zijn ex-vrouw. Tegen zijn zin weliswaar, want hij heeft het druk druk. En hij krijgt het nog drukker: vlak voor de trein afreist springt een geïnfecteerde vrouw de trein op en een beet later stikt het op de trein van de zombies. Niet alleen op de trein trouwens, daar de meeste steden in Zuid-Korea inmiddels in ware slag- en slachtvelden zijn veranderd.

De locatie is de koopwaar van de film. De zombieachtervolgingen an sich hebben we immers al vele keren eerder gezien, maar het claustrofobische no way out-aspect voegt een welgekomen cachet toe. Tussen het bloederig vertier door, neemt Yeon verrassend veel tijd voor een maatschappijkritische omkadering. “Train To Busan” blijkt naast een geïnspireerde brok zombieactie immers ook een oproep tot solidariteit, zij het niet in Ken Loach-modus. Hoe ver wil of kan iemand gaan om zijn eigen hachje te redden in situaties waarin samenwerken meer slachtoffers kan voorkomen – dat is zowat de vraag die Yeon als bindmiddel voor de plot gebruikt. Dat het ‘samen kunnen we meer, verdomme’-credo iets te repetitief blijkt, moet je er maar bij nemen. De scènes waarin de nog niet-gebetenen een veilig compartiment op de trein proberen te bereiken, zijn dat trouwens tot op zekere hoogte ook.

“Train To Busan” is een film die bij een pakweg vierde visie waarschijnlijk wel wat van zijn pluimen zal hebben verloren. Het is geen klassieker voor alle tijden, maar in zijn eerste visie is het wel een uitbundige brok horroractie, die hier en daar de intensiteit van John McTiernans “Die Hard” uitstraalt. Yeon catert zowel aan de liefhebbers van actie-explosies als aan die van honkbalknuppelhorror. Het resultaat is een twee uur durend delirium dat als een – ja ja – sneltrein vooruit raast. De Zuid-Koreanen waren er alvast wild van en gingen in grote getale met meer dan tien miljoen kijken. Waardoor “Train To Busan” dus eigenlijk ook eerste paragraaf ondersteboven gooiend-salonfähig is. Of de genrehectares zijn in Zuid-Korea groter, dat kan ook.

Gezien op het Filmfestival van Gent.