Italiaanse exploitatiecinema at van vele walletjes mee, en soms zelfs van meer dan een tegelijk. Getuige deze Blastfighter: oorspronkelijk opgezet als een Mad Max-achtige dystopiaanse sf-prent, maar gaandeweg volledig hertimmerd tot ‘vigilante in het woud’ zodat het resultaat niet alleen bij Mad Max, maar ook bij First Blood aanleunt. En er is zelfs een banjoknipoog naar Deliverance.

De switch halverwege had geen effect op de titel: die bleef behouden omdat de film aan heel wat internationale distributeurs onder die titel was verkocht nog voor de eigenlijke opnames van start waren gegaan. Lucio Fulci was oorspronkelijk verbonden aan het project toen het nog geboekstaafd stond als een sequel op zijn Warriors Of The Year 2072. Toen hij in onvrede raakte met de producenten en het project werd omgebouwd naar een hedendaagse actiefilm nam Lamberto Bava uiteindelijk de regiehonneurs waar.

Het bronverhaal werd geleverd door genreduizendpoot Dardano Sacchetti, die sinds het begin van de jaren zeventig ontelbaar veel exploitatieregisseurs van scripts voorzag en daardoor aan de basis lag van nogal wat (gecontesteerde) cultklassiekers. Centraal staat de voormalige politieman Jake ‘Tiger’ Sharp (Michael Sopkiw) die vrijkomt na een zevenjarige gevangenisstraf nadat hij de moordenaar van zijn echtgenote een kopje kleiner maakte. Rust vinden in de grootstad lukt niet, dus trekt hij zich terug in zijn geboorteplaats ergens in het Appalachiaanse hooggebergte. Waar hij meteen in botsing komt met lokale rednecks die nogal ruw en sadistisch omgaan met het plaatselijke dierenrijk. En er geen graten inzien om de pas gearriveerde indringer het leven zuur te maken, zonder natuurlijk te weten wat voor vlees ze in de tegenstanderkuip hebben. George Eastman – verplicht aanwezig in elke zichzelf respecterende brok exploitatie – weet dat wel, daar hij vroeger een jeugdvriend was van Tiger Sopkiw die nu de kant kiest van zijn broer – een van de drie rednecks.

Bava besteedt geen tijd aan overbodige expositie: binnen het tijdskader van anderhalf uur stampt hij de film boordevol functionele actie en gezwollen dramatiek. Zo duikt ook Sopkiws dochter op in het bosrijke gebied, en uiteraard wordt zij omgebracht door de snoodaards van dienst. Hetgeen Sopkiws moorddadige raid aan het eind nog een extra Death Wish-tandje bezorgt en van Blastfighter pulp van het zuiverste allooi maakt.

Al werkt niet alles: de vete tussen Sopkiw en Eastman bijvoorbeeld filtert uit in een weinig opwindende coda nadat Sopkiw met zijn Spas-12 turbogeweer net daarvoor iedereen die hem belaagde met het nodige vuurwerk naar de onderwereld knalde. Ook tegendraads knallen doet het muzikale leitmotiv Evening Star dat om de haverklap te horen is: geschreven door Barry Gibb en Maurice Gibb en in 1984 een bescheiden hitje voor Kenny Rogers. Italiaanse exploitatie … gotta love it.