Belgische cinema met een internationale uitstraling ? Je moet er nog steeds langer naar zoeken dan een Nederlander naar een broodje kroket uit de muur, maar het is niet langer meer even schaars als een klavertje vier in een wijwaterwat ? bedankt, Tom Barman, voor de recente toevoeging (en wat voor één) aan het lijstje geslaagde films van nationale bodem. En eat your heart out, commerciële hazepadkiezers genre Jan Verheyen, na ongetwijfeld reeds alweer een 'goed getimede' naaktscéne in het scenario van 'Team Spirit 2' te hebben geschreven.

Any Way The Wind Blows is een heerlijke anekdotefilm, en alles behalve een 'worst case scenario'. Datzelfde genre waar Robert Altman af en toe mee scoort en waar John Sayles een echte meester in is (om er al direct wat Amerikaanse 'voorbeelden' tegenaan te gooien). Barman verbindt gebeurtenissen uit een dag uit het leven van acht alledaagse mensen op een zonnige junivrijdag in Antwerpen. Orgelpunt van de film is een fuif waar het achttal verzeilt, en waar hun verlangens, geheimen en fuck-ups elkaar even aanraken. Meer moet je eigenlijk niet weten over de synopsis of de film om vooraf gewapend te zijn.

Barman laat immers de sfeer primeren, en experimenteert er rustig op los. Soms gaat hij resoluut voor de videoclip-aanpak, op andere momenten begraaft de camera zich in de gezichten van zijn personages, op andere keren is het wijdse stadszicht de katapult…Het pleit voor Barman dat de verschillende stijlen geen samenhangend geheel in de weg staan. Any Way The Wind Blows geldt dus zeker niet alleen voor de bokkesprongen van het lot van de personages, maar ook voor de regiematige invalshoeken.

Wees er echter op voorbereid dat de film een lekker open einde bezit. Over het lot van sommigen blijf je heerlijk in het ongewisse (er zit zelfs een apocalyptische knipoog in), andere verhaallijnen krijgen wel hun 'point final'. Over wat wel en wat niet, kan je achteraf natuurlijk blijven discussiëren, maar Barman zorgt alvast niet voor frustrerende lacunes aan het eind van de film. En ook al duurt de prent lang (zeker naar Vlaamse normen), ik had nergens het gevoel dat ik niet nog langer in het gezelschap van deze mensen wou zijn. Al voel je soms wel dat Barman iets te veelvuldig blijft cirkelen zonder de kronkelende verhaallijnen echt vooruit te stuwen. Maar storen doet het nooit. Bij mijn weten hebben de scènes met de twee Gentse 'plakkers' enkel maar tot doel om voor comic relief te zorgen, een missie waar ze volledig in slagen. En let in diezelfde optiek ook op de hilarische cameo van Frank Focketijn als Kiss-fan verdwaald in het technotijdperk.

Wat wel stoort is de geluidsband. Zelden zo'n pijn gehad aan mijn oren, enkel maar om inspanningen te leveren om de dialogen te verstaan. Alsof ik naar de BBC aan het kijken was zonder teletekstondertiteling, en ik hier en daar een dialoogflard moest laten ontsnappen. Het heeft niet zozeer iets te maken met het Antwerpse dialect (of het Gentse), maar gewoon met het geluid an sich. Raar, maar voor één keer zou ondertiteling in de moedertaal zeker geen overbodige luxe zijn. Als je als regisseur-scenarist je best doet om treffende dialogen en one-liners te verzinnen, dan is ze kunnen horen altijd mooi meegenomen natuurlijk.