Na zijn studies aan het Christ College in Cambridge en de Royal Academy of Dramatic Art ging Peter Watkins aan de slag als productieassistent voor reclamespots. Eind de jaren ’50 begon hij als amateur met het maken van zijn eigen anti-oorlogsfilms. Hij zorgde er niet alleen voor dat de centen beschikbaar waren, hij regisseerde de films ook. Snel werd duidelijk dat hij met zijn films een zeer groot publiek aansprak. Zo maakte hij op vraag van de BBC twee documentaires. In de eerste reconstrueerde hij op minutieuze wijze de slag bij Culloden, het resultaat was zowel fascinerend als dramatisch en bezorgde hem zeer veel aandacht van over de hele wereld.
The War Game was de tweede, de bedoeling was dat ook die door de BBC zou uitgezonden worden maar dat liep net even anders. De docu toont op grimmige wijze de gevolgen van een eventuele kernoorlog maar kreeg een verbod om uitgezonden te worden op televisie. Het alternatief was de bioscoop en dat bleek voor Peter Watkins een zegen, hij kreeg een Oscar voor zijn film!

De filmmaker week af van de platgetreden filmpaden. Punishment Park bijvoorbeeld was een film over de wreedheid en repressie in een fictieve toekomstige Amerikaanse politiestaat. Of een drie en een half uur durende film over het leven van de Noorse schilder Edward Munch. Of… nog een straffe deze… The Journey (1986), een film van meer dan 14 uur (!) over de wapenwedloop en alles wat met een nucleaire oorlog verband houdt, met ook aandacht voor de wereldwijde hongersnood.

Eind de jaren ’60 besloot Watkins zijn carrière verder te zetten buiten Engeland, hij koos hiervoor meestal Scandinavië als uitvalsbasis.
Zijn overstap naar het commerciële circuit bleek echter geen succes. Zijn eerste film Privilege werd geregisseerd in Zweden en de Verenigde Staten bleek niet echt geslaagd.