Marsellus Wallace is een imposante 'nigger' (even de Tarantino-terminologie hanteren hier) met een stem waar je koude rillingen van krijgt en een uitstraling die duidelijk maakt dat je hem best geen strobreed in de weg ligt.
Afspraken niet nakomen met deze man wordt afgestraft.  En daarvoor heeft Wallace ondermeer Vincent Vega en Jules Winfield in dienst genomen.  Twee koelbloedige killers die iemand neerschieten met een gemak als waarmee iemand verandert van versnelling bij het autorijden.
Vega is ook een vertrouwenspersoon voor hem, iemand die tijdens zijn afwezigheid even voor zijn mokkel Mia mag zorgen.  Niet zonder risico want of het nu een voetmassage was of niet, de laatste die een vinger uitstak naar haar werd door mijnheer Wallace persoonlijk uit het raam gekieperd...

Wallace doet enkel vuile zaakjes, een bokser omkopen bijvoorbeeld met een som geld die slechts een fractie is van wat via bookmaker-kanalen kan verdiend worden eens hij zich heeft verzekerd van de gewenste afloop.
Alleen loopt het allemaal toch nog niet zoals Wallace wil en kruist het pad van ondermeer Vega en Winfield dat van een aantal andere personages zoals alleen een Tarantino dat in filmvorm kan gieten...

Geloof het of niet.  Dit is de slechts de tweede keer dat we Pulp Fiction hebben gezien, verrassend voor een echte Tarantino-fan.  Want misschien ben jij van oordeel dat een ?chte Quentin Tarantino fan al de films van deze bijzonder getalenteerde regisseur verschillende keren per jaar bekijkt.  Maar goed, that's not the point here.
Waar het wel over gaat is de klasse van Tarantino wiens films voor ons gelijk staan met het summum van cinema.  De dialogen hebben in al zijn films een hoofdrol gespeeld en niet in het minst in deze 'Pulp Fiction'.  De gesprekken tussen de protagonisten zijn geen tijdvullertjes maar juweeltjes die veelal sarcastisch en cinisch zijn.  Over de inhoud ervan is zeer goed nagedacht, de zinsconstructies en woordspelingen zijn eigenlijk al een kunst op zich.  Niet te verwonderen dat Tarantino het vertikt om tijdens de opnames er ook maar één zinnetje uit te halen of aan toe te voegen.
Tarantino heeft een stijl die met geen enkele andere filmmaker te vergelijken is, de ingrediënten worden op zo'n manier vermengd tot een uniek recept dat leidt tot een perfecte combinatie van sex-drugs-geweld-moord waar ook humor en muziek wordt aan toegevoegd.  Op de gepaste momenten en resulterend in een filmschoonheid van de puurste soort.
De scène waarin Thurman ei zo na van de dood door een overdosis gered wordt is eigenlijk hilarisch.  En dat toont meteen ook aan dat Tarantino iemand is die houdt van contrasten.
Want hoe kan een scène waarin iemand zich in een toestand bevindt waar hij na een overdosis drugs een stille, snelle dood lijkt te sterven, grappig zijn ?  Hoe kan het stuk waarin twee (huur)moordenaars in opdracht van hun baas verschillende lijken achterlaten kijkers vermaken ?
Tarantino toont het allemaal met Pulp fiction.
Wie dit leest en Tarantino ('s films) niet kent zal het allemaal niet begrijpen.  Die zal allicht ook niet zover komen bij Pulp Fiction dat hij sublieme 'lines' als I'm the foot funckin' master, It's a sex thing, it helps fellatio (Rosanna Arquette over haar tongpiercing) of I'm gonna powder my nose uit de luidsprekers zal horen komen.
Het gemoedelijk gesprek tussen Jackson en Travolta over coffeeshops, pilots, mayonnaise en ketch-up, en voetmassages contrasteren fel met de bloedige afrekening die er op volgt.
Een totaal gebrek aan waarden- en normenbesef van twee overvallers die eerst een gemoedelijk babbeltje slaan om hierna bij hun volgende slag hun slachtoffers allicht een psychologische kater geven voor de rest van hun leven is nog zo'n voorbeeld.

Zoals ook al in Reservoir dogs, zeker in Kill Bill Vol. 1 en misschien iets minder in Kill Bill Vol. 2 is ook de muziek belangrijk in Pulp fiction. Songs als Son of a preacher man en Girl, you'll be a woman soon worden op het geknipte moment in het geheel ingepast en maken het filmfeest compleet.
De scène waarin Travolta (in één van zijn beste rollen ooit - su-per cool...) de villa van Uma Thurman binnenstapt, die waarin het duo later zijn kans waagt in de twist-wedstrijd in de Jack Rabitt Slim's en de manier waarop 'Pumpkin' Tim Roth en Yolanda 'Honey Bunny' Amanda Plummer de confrontatie aangaan met Jackson (ook al overtuigender dan ooit tevoren) en Travolta, het zijn slechts enkele scènes die wij één van de talrijke hoogtepunten van de film vinden.

Wie alle films Tarantino-films heeft gezien kan vergelijkingen maken en gemeenschappelijke punten vinden. Zo blijkt Don't you fuckin' die on me een regeltje te zijn dat het goed doet in Tarantino-scenario's en is ook de blik in de koffer door twee bad motherfuckers ook wel een geliefde scène. Maar ook in Pulp fiction was al duidelijk te zien hoe belangrijk het samurai-zwaard wel is voor de filmmaker. Het was ten tijde van Pulp Fiction voor (Tarantino en dus ook voor) Bruce Willis hét favoriete wapen en een geliefkoosd instrument om er de schuldigen mee te straffen, indrukwekkender, beter in de hand liggend en duidelijk efficiënter dan een joekel van een baseball-knuppel of een kettingzaag bijvoorbeeld...

Als je kijkt hoe de films van Tarantino zijn geëvolueerd, dan valt het op dat hij met het visuele - de fotografie - nog een extra aantrekkingspool heeft ontdekt. In zijn Kill Bill-films zitten een aantal sublieme shots en indrukwekkend camerawerk die het helemaal af maken. Het is iets wat in deze sublieme Pulp Fiction ontbrak alhoewel ontbrak een ongelukkige woordkeuze is in dit verband want Pulp Fiction staat tot nader order in onze Film Top 10 aller tijden.

De extra's op deze 'Collector's Edition' dat een extra schijfje voorziet hiervoor, beantwoorden misschien niet geheel aan de verwachtingen die je hebt bij een 'Collector's Edition' maar men heeft deze keer toch beter zijn best gedaan dan bij de eerste release van Kill Bill Vol. 1.
In de documentaire vertellen cast en crew honderduit over de film én over Quentin Tarantino. Tof is hier wel Tarantino's reactie wanneer hij tijdens een interview wordt gevraagd wat hij vond van het feit dat iemand tijdens een 'screening' bewusteloos viel.
De Wasco's hebben het voornamelijk over de sets, iets wat in het verlengde ligt van hun functie bij deze film natuurlijk. Naast een vijftal trailers is er ook nog een blokje 'Behind the scenes' wat qua inhoud niet verschilt in wat normaal in een extra met deze titel te zien is.
Het interessantste vonden wij de verwijderde scènes, vooral omdat elk van de vijf scènes voorafgegaan wordt door commentaar van Tarantino zelf. Die legt uit waarom die scène het niet gehaald heeft alhoewel zijn motivatie hier nauwelijks afwijkt van de redenen die andere filmmakers opgeven voor het wegknippen van scènes uit hun film. De vaart ging er een beetje uit, het werd allemaal een beetje te lang...

Maar voor ons kan een Tarantino-film nauwelijks te lang zijn. Zo diep mogelijk alles wat Pulp Fiction uitstraalt inhaleren dus.