Op zoek naar (filmische) achtergrondinformatie over de tragische gijzeling waarbij het volledige Israelische team het leven liet op de Olympische Spelen in Ménchen in 1972? Grabbel dan als de wiedeweerga de sublieme documentaire One Day in September mee. Daarin reconstrueert Kevin MacDonald (Touching the Void) het volledige verhaal aan de hand van archiefbeelden en interviews met betrokkenen (inclusief de ene nog levende Palestijnse gijzelnemer). Wie op zoek is naar een sterke thriller over de Israelische wraakactie is bij Munich aan het juiste adres. Steven Spielberg levert zijn hardste mokerslag en beste film tout court af sinds Schindler's List.

Munich laat zien hoe de Israelische regering en de Mossad daags na het bloedbad op de Olympische Spelen het startschot geven voor een vergeldingsactie. Geheim agent Avner (een ongelooflijk intens in de kleren kruipende Eric Bana) krijgt de leiding over een team 'wraakengelen' met als taak elf opdrachtgevers van de gijzeling om te brengen. De opdracht voert Avner en de zijnen door zowat heel Europa, en tussendoor komen ze in contact met de compleet geschifte wereld van internationaal terrorisme. Het duurt dan ook niet lang vooraleer hun acties nieuw geweld oproepen, en Avner zich afvraagt of hun wraakoefening wel gerechtvaardigd is?

Terroristische zelfmoordacties mogen dan vandaag het wereldnieuws kleuren, in de jaren zeventig openden de nieuwslezers al te vaak met gijzelingen of vliegtuig- of treinkapingen. De werkwijze mag dan 'geëvolueerd' zijn, de modus operandi van de daders blijven nog steeds dezelfde: terreur, grond, religie, een paar dollars meer... noem het maar, en je zit ergens bij de kern van de zaak. Een kern die Spielberg niet uit de weg gaat. Munich kent dan ook heel wat rabiate tegenstanders.Israeliërs nemen het hem kwalijk dat hij hen over dezelfde kam scheert als de Palestijnse terroristen, Palestijnen noemen de invalshoek van de film eenduidig Joods. De nog levende gijzelnemer vindt het jammer dat hij niet werd gecontacteerd, en George Jonas, de auteur van het boek Vengeance waarop Spielberg de film baseerde, heeft ook al een waslijst met bezwaren.

Het zal de cinefiel met een open zintuig voor sterke cinema waarschijnlijk allemaal worst wezen. Munich is immers een eersteklas thriller, met meer dan één knipoog naar de grote genrevoorbeelden uit de jaren zeventig. De scène met de aanslag in Parijs is een schitterende Hitchcock-hommage en de executie in Nederland is zo donker, zo bruut en zo gewelddadig dat je even denkt dat de geesten van John Frankenheimer en Sam Peckinpah over Spielberg zijn neergedaald. Naast een sterke en ontegensprekelijk knap gemaakte thriller is Munich ook een sterk doordacht politiek pamflet. Kritiek is er altijd als het om een controversieel onderwerp gaat, maar Spielberg kiest geen partij in de film: geen enkele actie in deze film is zwart-wit getekend, en hij heeft lef om luidop vragen te stellen bij het 'oog om oog, tand om tand'-principe. Voeg er nog een verbluffend production design, schitterende cameravoering, een hoog tempo en uitstekende vertolkingen bij en je hoeft ongetwijfeld niet meer overtuigd te worden om dit spannend pleidooi voor vrede (let op het eindshot!) op het grote koosjere scherm te komen zien.